纪念柳鸣九先生。 “现在我面对着这个充满了星光与默示的夜，第一次向这个冷漠的世界敞开了我的心扉。我体验到这个世界如此像我，如此友爱融洽，觉得自己过去曾经是幸福的，现在仍然是幸福的。”
ལོ་ངོ་གཅིག་གི་ཉིན་དང་མཚན་ལ། ང་དང་མཉམ་དུ་འཚོ་བ་ལོངས་སུ་སྤྱད་མྱོང་བའི་དཔེ་དེབ་མང་པོ་ཞིག་ཡོད། དེ་དག་གི་ཁྲོད་བདག་ཡིད་ཀྱི་ཟབ་སར་ལྷུང་བའི་དེབ་ནི། དཔེར་ན་ཚའོ་ཡོའུ་ཡི་ཟློས་གར་བརྩམས་ཆོས་གྲགས་ཅན«དྲག་ཆར»དང་མའོ་ཡན་གྱི་ཟློས་གར་བརྩམས་ཆོས་གསར་བ«ཆུ་སྲིན»ལྟ་བུ་དང་། གཞན་ཡོའུ་ཧྭ་ཡི་བརྩམས་སྒྲུང«ཕུ་ནུ»དང་ཀྲུང་མ་ཆུང་བའི་ཚབ་མཚོན་བརྩམས་ཆོས«ཇ་ཤིང་མེ་ཏོག་མ» ཀཱ་མོའུ་ཡི་མཚན་ཉིད་ཀྱིས་ཕྱུག་པའི་བརྩམས་སྒྲུང«འབྲེལ་མེད་ཀྱི་མི»སོགས་ལྟ་བུ་རེད། དེ་ལས་བརྩམས་ཆོས་ཕྱི་མ་གཉིས་ནི་ཀློག་ཐེངས་གཉིས་པ་ཡིན། གསུང་རབ་ཟེར་བ་ནི་ཀློག་ཐེངས་རེ་རེར་ཚོར་བ་དང་བློ་བསྐྱེད་གསར་བ་རེ་སྟེར་ནུས་པའི་བརྩམས་ཆོས་ལ་ཟེར་བ་བདེན་པ་འདྲ། ཐེངས་གཅིག་ལ་ཀློག་པ་དང་འགའ་ལ་ཀློག་པ་ནི་གཏན་ནས་འདྲ་ཀི་མེད། དང་ཐོག་གོང་གི་དེབ་ལྔ་བོར་བཀླགས་ཚོར་རེ་བྲི་བའི་འཆར་གཞི་ཡོད་མོད། ཧམ་པ་ཆེ་དྲགས་ཚེ་གནད་གཅིག་ཀྱང་མི་ཟིན་པར་འཇིགས་ཏེ་དེབ་གཅིག་དམིགས་སུ་བཟུང་ནས་མི་སྒེར་གྱི་མྱོང་ཚོར་རགས་བསྡུས་ཤིག་ཞུ་རྒྱུ་ཡིན། ཞུ་བྱའི་དེབ་ནི་ཀཱ་མོའུ་ཡི«འབྲེལ་མེད་ཀྱི་མི»ཡིན། དང་པོ། བརྩམས་ཆོས་ཀྱི་ཁ་བྱང་ལ་གོ་བ་ལེན་སྟངས་ཤིག བརྩམས་སྒྲུང་གི་ཁ་བྱང་འདོགས་སྟངས་ལ་རིགས་མང་བོ་ཡོད་པ་འདྲ། ལ་ལས་ཁ་བྱང་ནི་བརྩམས་ཆོས་ཀྱི་སྒེའུ་ཁུང་དུ་གོ་བཞིན་ཡོད། ལ་ལས་ཁ་བྱང་ནི་བརྩམས་ཆོས་ཀྱི་སྲོག་ཤིང་དུ་བརྩི་བཞིན་ཡོད། ཡང་ལ་ལས་ཁ་བྱང་ནི་མི་ཞིག་གི་མིང་ལྟར་བརྩམས་ཆོས་ངོས་འཛིན་བྱེད་ཙམ་ལས་བྱེད་ནུས་གཞན་མེད་ཟེར། དཔེར་ན་མི་ཞིག་གི་མིང་ལ་སེང་གེ་ཟེར་ན། དེ་ནི་མི་དེ་མི་ཚོགས་ལས་ངོས་འཛིན་བྱེད་ཙམ་ལས་ཁོ་རང་ལ་གཅན་གཟན་སེང་གེའི་ཁྱད་ཆོས་གང་རུང་ཞིག་ཡོད་པར་སྒྲུབ་བྱེད་མིན། གང་ལྟར་བརྩམས་ཆོས་མང་བོ་ཞིག་ལ་མཚོན་ན་ཁ་བྱང་ནི་ངེས་པར་དུ་མཉམ་འཇོག་བྱ་དགོས་པའི་གནད་ཅིག་རེད་སྙམ། བརྩམས་ཆོས་འདིའི་ཁ་བྱང་ལ«འབྲེལ་མེད་ཀྱི་མི»ཟེར། འདིར་གོ་བ་ཇི་ལྟར་བླངས་ན་འགྲིག རྩོམ་པ་པོས་ཅི་ཞིག་གཞིར་བཟུང་ནས"འབྲེལ་བ་མེད་པའི་མི"ཞེས་པའི་ཁ་བྱང་འདི་བདམས་པ་རེད། ངས་བལྟས་ན་གཙོ་བོ་ཕྱོགས་གསུམ་ནས་གོ་བ་བླངས་ཆོག་སྙམ། 1 རྩོམ་གྱི་མི་སྣ་གཙོ་བོ་མོར་སའོ་ཡི་གཤིས་ཀ་གཞིར་བཟུང་ནས་ཁ་བྱང་འདིར་གོ་བ་བླངས་ཆོག མར་སའོ་ནི་དེང་རབས་བརྩམས་སྒྲུང་མང་པོ་ཞིག་གི་མི་སྣ་གཙོ་བོ་དང་མི་འདྲ། དཔེར་ན། «དམར་པོ་དང་ནག་པོ»ནང་གི་ཡེའུ་ལེན་དང«ཐིང་ཅི་ཧི་ཏི»ནང་གི་ཐིང་ཅི་ཧི་ཏི། «གཞོན་ནུ་འོད་ཐུར་གྱི་སེམས་གཅོང»ནང་གི་འོད་ཐུར་དང«ཉེས་དམིགས་དང་ཆད་པ»ནང་གི་ལཱ་སི་ཁིར་ནའེ་ཁི་ཧྥོ（拉斯柯尔尼科夫）སོགས་ལ་འདུན་མ་དང་ཕུགས་བསམ། ཧམ་སེམས་དང་འཕྲུལ་སྣང་གིས་ཕྱུག་ཡོད། ཡིན་ཡང་། མོར་སའོ་ནི་ཁོ་ཚོ་དང་གཏན་ནས་མི་འདྲ་སྟེ། ཁོ་ནི་སྐད་ཆ་ཉུང་ལ་སྤྱོད་པ་འཇམ་པ། ཡོད་ཚད་བཏང་སྙོམས་སུ་འཇོག་ཐུབ་མཁན་ཞིག་ཡིན་པར་མ་ཟད། རང་གི་ངོ་གདོང་དང་ཚོར་བ་ལ་འགེབ་སྲུང་ཅི་ཡང་མི་བྱེད་མཁན་ཞིག་རེད། རགས་ཀྱིས་བལྟས་ན་ཁོ་ནི་འཇིག་རྟེན་གྱི་ཐོབ་ཤོར་ལ་རེ་དོགས་ཧ་ཅང་ཆུང་བའི་མི་ཕོ་ཞིག་རེད། ཀུན་དང་མི་འདྲ་བའི་གཤིས་ཀ་འདིས་ཁོའི་ཡིད་སྐྱོ་བའི་ལས་དབང་ལ་སྐྱ་ཐིག་ཕབ་ནས་ཡོད་པ་རེད། ཁེར་རྐྱང་དང་ཁུ་སིམ། སྡུག་བསྔལ་དང་སྐྱོ་གདུང་སོགས་ནི་ལུས་དང་གྲིབ་མ་བཞིན་ཁོ་དང་འགྲོགས་ནས་ཡོད། དངོས་ཡོད་སྤྱི་ཚོགས་སྟེང་ཁོའི་འགྲོ་ལུགས་འདུག་སྟངས་དང་བསམ་གཞིགས་བྱེད་སྟངས་འདི་ལྟ་བུར་དང་ལེན་བྱེད་ཐབས་མེད་ལ། ཁོས་ཀྱང་སྤྱི་ཚོགས་འཚོ་བའི་རྩེད་མོ་མང་པོ་ཞིག་དང་ལེན་བྱེད་ཐབས་མེད། དེ་བས་ཁོ་ནི"ཁོར་ཡུག་དང་འབྲེལ་མེད་དུ་གནས་པའི"མི་ཞིག་ཏུ་གྱུར་ཡོད། 2 བརྩམས་ཆོས་ནང་དུ་མོར་སའོ་ལ་འདྲི་གཅོད་བྱེད་པའི་གོ་རིམ་ཁྲོད། ཁྲིམས་འཛིན་གྱི་སྒྲིག་རིམ་གྱིས་མོར་སའོ་མི་སྒེར་གྱི་སྨྲ་བརྗོད་དབང་ཆ་ཡོད་ཚད་ཕྲོགས་ནས་ཁོ་ནི་གྱོད་དོན་དང་འབྲེལ་བ་མེད་པ་ལྟར་ལོགས་སུ་བསྐྱུར་བ་རེད། དེ་མ་ཟད་ཁྲིམས་ར་ནས་འདྲི་གཅོད་བྱེད་སྐབས་མི་བསད་པའི་གྱོད་དོན་གྱི་སྐོར་མི་འདྲི་བར་གྱོད་དོན་དང་འབྲེལ་བ་མེད་པའི་མོར་སའོ་མི་སྒེར་གྱི་གནས་ཚུལ་མང་པོ་དྲིས་པ་རེད། འདིའི་སྟེང་ནས་དེང་རབས་ཁྲིམས་ལུགས་ཀྱིས་གྱོད་པ་དང་གྱོད་ཡའི་སྐད་ཆ་དང་གནས་ལུགས་སྣང་མེད་དུ་བཞག་ནས་འབྲེལ་མེད་ཀྱི་ཉོག་གཏམ་དང་འགྲོ་ལུགས་མང་བོས་བརླག་འགྲོ་བ་རྟོགས། མོར་སའོ་ལ་མཚོན་ན་ཁྲིམས་ར་ནི་ཁོ་དང་འབྲེལ་བ་མེད་པའམ་ཁྲིམས་ཐག་ཇི་ལྟར་གཅད་རྒྱུ་ནི་ཁོ་དང་འབྲེལ་བ་མེད་པ་འདྲ། ཁོ་ལ་སྐད་ཆ་བཤད་དབང་མེད་ལ་བསམ་བློ་གཏོང་དབང་ཡང་མེད། ཁོས་བསྒྲུབ་ཐུབ་པ་གཅིག་པུ་ནི་ཁྲིམས་དཔོན་གྱིས་ཇི་ལྟར་ཐག་གཅོད་བྱེད་པར་བསྒུག་རྒྱུ་དེ་རེད། དེ་བས་ཁྲིམས་འཛིན་གྱི་སྒྲིག་རིམ་ནས་བཤད་ན། མོར་སའོ་ནི་གྱོད་དོན་དང་འབྲེལ་བ་མེད་པའི་མི་ཞིག་ཏུ་བསྐྱུར་ནས་ཡོད། 3 གཞི་གྲུབ་སྨྲ་བའི་ལྟ་གྲུབ་ལྟར་ན། མི་ནི་སྐྱོ་གར་དང་ཁེར་རྐྱང་གི་རྣམ་པས་གནས་པ་ཞིག་རེད མིས་རང་ཉིད་ཀྱི་སྐྱེ་རྒ་ན་འཆི་དང་དགའ་སྐྱོ་ཆགས་སྡང་སོགས་ལ་ཁ་ལོ་བྱེད་ཐུབ་པ་མ་རེད། མི་རེ་རེའི་སེམས་ཀྱི་ཟབ་ས་རུ་སུ་ལའང་བརྗོད་དུ་མེད་པའི་ཁེར་རྐྱང་དང་སྐྱོ་གདུང་ཞིག་ཡོད་པ་རེད། དཔེར་ན། མོར་སའོ་ཡི་ཨ་མས་ཚེ་མཇུག་ཏུ་དགའ་རོགས་བཙལ་ནས་ཡང་བསྐྱར་འཚོ་བ་ཐེངས་གཅིག་རོལ་བའི་འཆར་གཞི་བཟོས་པའི་སེམས་ཁམས་དེ་སུས་ཀྱང་རྟོགས་ཐབས་བྲལ།གཞན་ལ་མཚོན་ན་རྩེད་མོ་ཞིག་ཡིན་ཤས་ཆེ་ལ། མོ་ལ་མཚོན་ན་ཐར་ལམ་ཞིག་མིན་པའི་ངེས་པའང་མེད། ད་དུང་མོར་སའོ་དང་ཨ་མ་གཉིས་མཉམ་དུ་སྡོད་སྐབས་ཁ་བརྡ་མེད་པའི་སུན་སྣང་དང་། རྒན་གསོ་ཁང་དུ་སོང་རྗེས་ཀྱི་སྐྱིད་ཉམས་སོགས་ནི་སེམས་ཀྱིས་མྱོང་བ་ལས་ཐ་སྙད་ཀྱིས་བརྗོད་དུ་མེད་པར་སྙམ། ཐ་ན་རང་གི་ཨ་མ་ཤི་སོང་ཡང་། མོའི་ཆེད་དུ་ངུ་བའི་ཐོབ་ཐང་སུ་ལའང་མེད། ངུ་འདོད་ན་རང་ཉིད་ཀྱི་ཆེད་དུ་ངུས་ཆོག་པ་རེད། མོ་ཚེ་ལས་འདས་པ་ནི་ཡིད་སྐྱོ་དགོས་པ་རེད་དམ་ཡིད་སྤྲོ་དགོས་པ་ཞིག་རེད།དེ་ནི་མོ་ལ་བལྟས་ནས་བཤད་རྒྱུ་ཡིན་པ་ལས་མོར་སའོ་ལ་བལྟས་ནས་བཤད་རྒྱུ་ཞིག་མ་རེད། མོར་སའོ་ལ་འགྱོད་གདུང་དྲག་པོ་སྐྱེས་པའམ་ཨ་མ་དྲན་ནས་མིག་ཆུ་བཏོན་ཚེ་དེ་ནི་མོར་སའོ་ཡི་སྒེར་དོན་ཞིག་རེད། དེས་རང་གི་ཨ་མར་བརྩི་བཀུར་བྱས་པ་མི་མཚོན་ལ་མ་བྱས་པའང་མི་མཚོན། དེ་བཞིན་ཁོ་རང་མ་ངུས་ནའང་བརྩི་བཀུར་བྱས་མིན་མཚོན་མི་ཐུབ། དེ་བས། ཚད་ངེས་ཅན་ཞིག་ནས་བཤད་ན་མི་ནི་ཁེར་ཚུགས་སུ་འགྲེང་བའི་སྲོག་ཆགས་ཤིག་རེད། མི་རེ་རེ་ནི་ཐུན་མིན་གྱི་ཚེ་སྲོག་ཡན་གར་བ་རེ་རེ་ཡིན་པས།གཅིག་གིས་གཅིག་གི་ཚབ་བྱེད་མི་ཐུབ་ལ།གཅིག་གིས་གཅིག་ལ་རྒྱུས་ལོན་ཚད་མ་ཞིག་བྱེད་ཐབས་བྲལ། དེ་བས་མི་ནི་འཇིག་རྟེན་དུ་ཁེར་བུར་ཡོང་སྟེ་ཕྱིར་ཡང་ཁེར་བུར་འགྲོ་དགོས། རང་ལ་འདང་རྩིས་ཆེ་བའི་ཕ་མ་དང་བུ་ཕྲུག་སུ་ཡིན་ཡང་རོགས་བྱེད་མི་ཐུབ། རང་ཉིད་གཅིག་པུས་དཀའ་སྡུག་དང་འཇིགས་སྐྲག་ཡོད་ཚད་གདོང་གིས་བསུ་དགོས། དེ་བས་མཚན་ཉིད་རིག་པའི་ངོས་ནས་ང་ཚོ་གང་ཟག་སྒེར་བ་རེ་རེ་ནི་ཕན་ཚུན་ལ་འབྲེལ་བ་མེད་པའི་མི་རུ་གནས་ཡོད་པ་རེད། གཉིས་པ། བརྩམས་ཆོས་ཀྱི་རིན་ཐང་། 1 བརྩམས་སྒྲུང་འདི་ནི་སྲོལ་རྒྱུན་གྱི་དངོས་ཡོད་རིང་ལུགས་ཀྱི་འབྲི་སྟངས་སྤྱད་ནས་བྲིས་པ་ཞིག་རེད།གཏམ་རྒྱུད་དུས་ཚོད་ཀྱི་རིམ་པ་ལྟར་བྱུང་རིམ་སྒྲིག་གཞི་སྤེལ་བ་ཞིག་རེད། བྱུང་རིམ་སྒྲིག་གཞི་དང་ལྷུག་བརྗོད་བྱེད་སྟངས་སོགས་ལ་སྟབས་བདེ་དང་ཉིང་བསྡུས་ཀྱི་ཁྱད་ཆོས་ཐོན་ཡོད། ཡིན་ཡང་འདི་ནི་དེང་རབས་བརྩམས་སྒྲུང་གྲགས་ཅན་ཞིག་ཏུ་འཇོག་གིན་ཡོད་པ་ལས་དངོས་ཡོད་རིང་ལུགས་ཀྱི་བརྩམས་སྒྲུང«ཡ་ང་བའི་འཇིག་རྟེན»སོགས་དང་མཉམ་དུ་འཇོག་གི་མེད། དེ་ནི་གཅིག་ནས་བརྩམས་ཆོས་འདིས་ཚུལ་འཆལ་གྱི་མཚོན་ཐབས་བཀོལ་ཡོད་པས་ཡིན་སྲིད་ལ།གཉིས་ནས་མཚོན་བྱའི་ཐད་ནས་ཐུན་མོང་དང་ཚོགས་པ་མིན་པར་མི་སྒེར་གྱི་ནང་སེམས་ཀྱི་འཇིག་རྟེན་དང་དེའི་གོད་ཆག་ཡིན་པས་ཡིན་སྲིད། 2 བརྩམས་ཆོས་འདི་ནི«ཞི་ཞི་ཧྥོ་སི་ཡི་ལྷ་སྒྲུང»དང་འདྲ་བར་སྐྱོ་གར་གྱི་སྙིང་སྟོབས་ཤིག་གིས་ཁྱབ་འདུག་སྙམ། སྤྱི་ཚོགས་དང་ཁྲིམས་ཁང་གི་མདུན་དུ་མོར་སའོ་ཡིས་སྐད་ཆ་བདེན་པ་སྨྲས་ཏེ་སྤྱོད་པ་རྗེན་པ་བསྟན་པ་ནི་ནམ་ཡང་གུ་ཡངས་དང་གོ་ལོན་བྱེད་མི་ཐུབ་པའི་དོན་དངོས་ཤིག་ཡིན་པ་ཁོས་ཤེས་ཡོད་ཀྱང་། ཁོས་རང་གི་ནང་སེམས་ཀྱི་བདེན་པ་སྲུང་ཆེད་རང་སྲོག་བློས་གཏང་བའི་སེམས་ཐག་བཅད་པ་རེད། འཆི་བ་ལས་ལམ་གཞན་མེད་པ་ཤེས་བཞིན་དུ་སྔར་བཞིན་བདེན་པ་དོན་དུ་གཉེར་བ་ནི་ཁོ་མ་གཏོགས་སུ་ལའང་ཡོད་དཀའ་བའི་སྤོབས་པ་དང་ནུས་པ་དམིགས་བསལ་བ་ཞིག་རེད་འདོད། དེ་ནི་ཞི་ཞི་ཧྥོ་སི་ཡིས་བྲག་རྡོ་དེ་རི་མགོར་བསྐྱལ་ཀྱང་མར་འགྲིལ་ཡོང་བ་ཤེས་བཞིན་དུ་སྔར་བཞིན་བསྐྱར་ཟློས་ཀྱི་ལས་ཀར་འཇུག་པ་དང་ཧ་ཅང་འདྲ། ཕྱོགས་གཞན་ཞིག་ནས་བལྟས་ན་འདི་ལ་ཚུལ་འཆལ་དང་སྐྱོ་སྣང་གི་བསམ་བློ་ཞིག་ཡོད་པ་འདྲ། མོར་སའོ་དང་ཞི་ཞི་ཧྥོ་སི་ཡི་འཕག་འཚག་དང་འོ་དོད་ནི་འབྲས་བུས་སྟོང་བའི་ལས་ཀ་རེད། དེ་ནི"འབད་པ་བརྒྱ་ཡིས་བསྒྲུབས་པའི་འཇིག་རྟེན་གྱི་འདུན་མས།། ཡུན་རིང་བསྒུགས་པའི་མཐའ་ལ་སྟོང་བསླུས་སུ་བྱས་པས།། ལོ་གསུམ་སྡུག་ལས་བྱས་པའི་ཨ་ཐང་ནི་ཆད་སོང་།།"བ་དང་འདྲ། 3 བརྩམས་ཆོས་འདིས་མི་བུ་སྒེར་བ་ཞིག་གི་ཆེས་མ་མཐའི་རང་དབང་སྟེ་ནང་སེམས་ཀྱི་དྭངས་གཙང་སྲུང་བར་འབད་པ་བྱས་ཡོད། དཔེར་ན། མོར་སའོ་ཡིས་མི་བསད་པ་དེ་ཁོའི་ཨ་མའི་འདས་མཆོད་དང་འབྲེལ་བ་སྤུ་ཙམ་མེད་མོད། ཁོ་རང་ཁྲིམས་འོག་ཏུ་ཚུད་རྗེས་ཁོ་ཨ་མའི་བེམ་པོའི་འགྲམ་ནས་མ་ངུས་པ་དེའང་ཁྲིམས་འགལ་གྱི་ཉེས་དམིགས་ཆེན་པོ་ཞིག་ཏུ་གྱུར་སོང་བའི་ཚུལ་འཆོལ་གྱི་གཏམ་རྒྱུད་འདིས་མི་སྒེར་ལ་ངུ་དགོད་ཀྱི་ཁེ་དབང་ཙམ་མེད་པ་བསྟན་ཡོད། སྤྱིར་ན་གོང་མ་ནི་གོང་མར་བཀུར་དགོས་ཀྱང་།མི་སྒེར་གྱི་སྤྱིལ་བུར་རང་དགར་འཛུལ་བའི་དབང་ཆ་མེད།གལ་ཏེ་ཁྱིམ་བདག་མོས་མཐུན་མ་བྱུང་ཚེ་གོང་མ་ཡིན་ཡང་སྒོ་ནས་བཀག་ཆོག་པ་རེད། འདི་ནི་མི་སྒེར་གྱི་ཁེ་དབང་རེད།གཏམ་རྒྱུད་འདིས་ཚུལ་འཆལ་གྱི་མཚོན་ཐབས་ལ་བརྟེན་ནས་མི་སྒེར་གྱི་བསམ་བློ་དང་ཚོར་བ།དགའ་སྐྱོ་དང་འདུ་བྲལ་སོགས་ལ་རང་དབང་དགོས་པའི་བསམ་བློ་བསྟན་འདུག་སྙམ། གསུམ་པ། མོར་སའོ་ནི་མི་ཅི་འདྲ་ཞིག་རེད། མོར་སའོ་ནི་དཔའ་བོ་ཞིག་མིན་ཡང་། རང་སེམས་ཀྱི་བདེན་པ་སྲུང་ཕྱིར་རང་སྲོག་བློས་གཏོང་ཕོད་པའི་མི་ངོ་མ་ཞིག་རེད། ཡང་གཅིག་བཤད་ན་མོར་སའོ་ནི་མི་ཇི་འདྲ་ཞིག་ཡིན་པ་བཤད་དཀའ་སྟེ། ཁོ་ནི་མི་ཅི་འདྲ་ཞིག་ཡིན་པ་ཤེས་དགོས་ན་བརྩམས་ཆོས་ཧྲིལ་བོའི་གྲུབ་ཆ་སོ་སོར་ཞིབ་འཇུག་བྱ་དགོས་པ་མ་ཟད། ཀཱ་མོའུ་ཡི་མཚན་ཉིད་རིག་པའི་བསམ་བློར་ཞིབ་འཇུག་བྱ་དགོས་པ་རེད། དེ་འདྲ་ནི་ངས་མི་ཆུམ། བརྩམས་ཆོས་འདི་བཀླགས་རྗེས་ཁོས་ང་ལ་བཞག་པའི་བག་ཆགས་རབ་རིབ་དེ་རགས་ཙམ་གླེང་ན་ཅིས་མི་ཆོག་སྙམ། མོར་སའོ་ནི་སྤྱི་ཚོགས་ཀྱི་རྩེད་མོའི་སྒྲིག་སྲོལ་མི་བརྩི་མཁན་ཞིག་རེད། ཀཱ་མོའུ་ཡིས«འབྲེལ་མེད་ཀྱི་མི»ཡི་ནང་དོན་སྐད་ཆ་གཅིག་ཏུ་བསྡུས་ནས་མཚོན་ཡོད་དེ། "ང་ཚོའི་སྤྱི་ཚོགས་སུ།རང་ཉིད་ཀྱི་ཨ་མའི་འདས་མཆོད་དུ་མིག་ཆུ་མ་བཏོན་ནའང་སྲོག་ཁྲིམས་གཅད་ངེས།" མོར་སའོ་ཡིས་ཁོའི་ཨ་མའི་འདས་མཆོད་ཁྲོད་མིག་ཆུ་མ་བཏོན་པས་མཐར་མགོ་བོ་བཅད་ནས་ཁྲོམ་སྟོན་བྱས། འདིས་སྤྱི་ཚོགས་ཀྱི་རྩེད་མོའི་སྒྲིག་སྲོལ་མི་བརྩི་མཁན་ཚོའི་ལས་དབང་མཚོན་ཡོད། དེ་བས་མོར་སའོ་ནི་སྤྱི་ཚོགས་དང་འདྲེ་ཐབས་མེད་པའི་འབྲེལ་མེད་ཀྱི་མི་ཞིག་གམ་ཁེར་རྐྱང་གི་མི་ཞིག་རེད། ཀློག་པ་པོ་མང་པོ་ཞིག་གི་སྣང་ངོར་མོར་སའོ་ནི་ཁོར་ཡུག་ལ་གོམས་ལོབས་བྱེད་པའི་ནུས་པ་མེད་ཅིང་འཚོ་སྡོད་ཀྱི་སྤོབས་པ་ཞན་པའི་ནང་སེམས་བདེ་ཐང་མ་ཡིན་པའི་མི་གསོད་ལག་དམར་ཞིག་ཏུ་བརྩིས་ནས་ལྡོག་ཕྱོགས་ཀྱི་དཔེར་འཛིན་གྱི་ཡོད་མོད། དོན་དུ་དེ་འདྲ་གཏན་ནས་མ་རེད། རྩོམ་པ་པོས་གསུངས་པ་ལྟར་མོར་སའོ་ནི་ལྡོག་ཕྱོགས་ཀྱི་དཔེར་འཛིན་པ་ནི་གོ་ལོག་ཐེབས་པ་རང་རེད། མོར་སའོ་ཡིས་སྤྱི་ཚོགས་ཀྱི་འགྲོ་ལུགས་མི་བརྩི་དོན་ནི་ཁོས་རྫུན་བཤད་མ་འདོད་པས་རེད། འདིར་གླེང་བའི་རྫུན་ནི་བདེན་གྱི་ལྡོག་ཟླར་གོ་བ་མིན་པར། བདེན་རྫུན་གྱི་ཆ་འཇོག་མེད་པའི་གཏམ་སྟེ་གླེན་པའི་གཉིད་བཤད་ལྟ་བུ་ཞིག་ལ་གོ་དགོས། གཏམ་དེ་རིགས་ནི་དོན་གྱི་ངོ་བོ་དང་རིང་དུ་བཀྱེད་ནས་ཡོད། འཆལ་གཏམ་འདི་རིགས་བཤད་དོན་ནི་རང་ཉིད་ལ་སྟབས་བདེ་བཟོ་བྱེད་དམ"སྡུག་ཐང་ན་ཡོད་པ་དེ་ཐོད་ལ་མི་ལེན་པའི"ཆེད་རེད། སྤྱི་ཚོགས་སྟེང་གི་མི་ཕལ་ཆེ་བས་ཉིན་རེ་བཞིན་དེ་ལྟར་གཏམ་བཤད་ཀྱི་ཡོད་ལ་བྱ་བ་སྒྲུབ་ཀྱི་ཡོད། འོན་ཀྱང་མོར་སའོ་ཡིས་དེ་ལྟར་མ་བསྒྲུབས་པ་རེད། ཁོ་ནི་མི་ཕལ་ཆེ་བ་དང་འདྲ་གི་མ་རེད། ཁོས་སེམས་ལ་ཅི་དྲན་ན་དེ་བཤད་པ་དང་རང་གི་ཚོར་བ་སྦ་གསང་མི་བྱེད་པར་དྲང་བོར་བཤད་པས་སྤྱི་ཚོགས་ཁོ་ལ་སྐྲག་བྱུང་། དཔེར་ན། ཁྲིམས་ར་ནས་ལོ་ངོ་བརྒྱ་ཕྲག་མང་བོར་དྲིས་མྱོང་བའི་དྲི་བ་སྟེ"ཉེས་དམིགས་འདི་འདྲ་ཞིག་བཟོས་པར་ཁྱེད་འགྱོད་དམ"ཞེས་པ་དེ་མོར་སའོ་ལ་དྲིས་དུས། ཁོས་"འགྱོད་པ་སྐྱེ་ཟེར་བ་ལས་སུན་པོ་འདུག་ཟེར་ན་འགྲིག"ཅེས་ཚོར་བ་དམར་རྗེན་པོ་བཤད་བྱུང་།སྐད་ཆ་བདེན་པ་འདིས་ཁྲིམས་རའི་མི་མང་བོར་ཕོག་ཐུག་བཏང་བ་བཤད་ཅི་དགོས། མོར་སའོ་ནི་ང་ཚོའི་འཚོ་བ་དང་ཚོར་ཤེས་ཀྱི་བདེན་པ་ངོ་མ་འཚོལ་མཁན་དང་སྲུང་མཁན་ཞིག་རེད། དེའི་ཆེད་དུ་ཁོ་རང་འཆི་བ་དང་མནར་གཅོད་ལའང་སྐྲག་གི་མེད། ཁོ་ནི་ཤ་ཁྲག་གདོས་བཅས་ཀྱི་མི་བུ་དམར་རྗེན་ཞིག་རེད། ཁོ་ལ་ཚོར་བ་ཡོད། ཁོ་ལ་རྣམ་ཤེས་ཀྱི་དྭངས་གཙང་ཡོད། ཁོ་ལ་ནང་སེམས་ཀྱི་འདུན་མ་ཡོད། འདི་ནི་མིའི་རིགས་ལ་ཆེས་མཁོ་བའི་སྟོབས་ཤུགས་དང་རེ་སྙེག་ཅིག་མ་རེད་དམ། གལ་ཏེ་མི་གཤིས་ཀྱི་བདེན་པ་དང་ནང་སེམས་ཀྱི་དྭངས་གཙང་། རང་དབང་གི་འདུན་པ་སོགས་ཡལ་བར་དོར་ཚེ་མིའི་རིགས་ནི་རང་ཉིད་ལས་རྒྱལ་མི་ཐུབ་ལ་འཇིག་རྟེན་ལས་དེ་བས་ཀྱང་ག་ལ་སྲིད། འདི་ནི་ཀཱ་མོའུ་ཡི་ལྟ་ཚུལ་རེད། ངས་བརྗོད་འདོད་པའང་འདི་ཡིན། དེང་སང་གི་མི་ནི་ཁེར་རྐྱང་ལ་ཧ་ཅང་སྐྲག དེ་བས་ཁེར་རྐྱང་ལ་སྡང་། ཐ་ན་ཁེར་རྐྱང་གི་མི་ལའང་སྡང་། དཔེར་ན་མོར་སའོ་ལ་སྲོག་ཁྲིམས་བཅད་པ་ལྟར་རེད། རྒྱུ་མཚན་ནི་ཁེར་རྐྱང་དུ་འདུག་ཕོད་པ་ནི་བདེན་པ་དང་དྭངས་གཙང་སྲུང་ཕོད་པ་རེད། འཇིག་རྟེན་དང་སྤྱི་ཚོགས་ཆེས་སྐྲག་ས་ནི་བདེན་པ་དང་དྭངས་གཙང་རེད། དེ་བས་སྤྱི་ཚོགས་ཀྱི་མི་ཁེར་རྐྱང་དུ་འདུག་མི་བཟོད། ངོ་ལ་གདོང་འབག་གོན་ཏེ་ངག་ནས་སྐྱག་རྫུན་ལབ་ནས་འདུ་འཛི་དང་འུར་ཟིང་ཁྲོད་འཚངས་ནས་རང་ཉིད་སྦས་ཐབས་བྱེད། རང་ཉིད་ཀྱི་སྐྱུགས་བྲོ་བའི་ངོ་གདོང་དང་ཉམ་ཆུང་བའི་སྡར་གཤིས་སྦས་ཐབས་བྱེད། འདིའི་སྟེང་ནས་བཤད་ན་ཁེར་རྐྱང་དུ་འཚོ་བ་ནི་སྤོབས་པ་དང་ནུས་པ་ཁྱད་པར་བ་ཞིག་རེད། མོར་སའོ་ལ་སྤོབས་པ་དང་ནུས་པ་དེ་ལྡན་འདུག་སྙམ། དེར་བརྟེན། ཁོ་ནི་དཔའ་བོ་དམིགས་བསལ་བ་ཞིག་རེད་ཅེས་བརྗོད་ཀྱང་ཅིས་མི་ཆོག
有时候觉得自己活得行尸走肉，生活是无意义的堆叠。即使上了大学，自己的生活还是三点一线没什么变化。一个人吃饭睡觉，学会面无表情地回复一个“收到”的可爱表情包。绝望不是嘶声大喊，而是麻木地承受。不懂修饰的人，要如何艺术地过完自己的一生？舞蹈，歌声，摄影？这些都与我无关。看书是唯一的消遣，但同样意味着一个人的独行，我能感知书中人的喜怒哀乐，但是我没法用同样的震撼力向他人分享，“兴来每独往，胜事空自知”。 但是我说这些，绝不是一味的消极埋怨，且看下文。 直到有一堂课，老师给我们介绍了“存在主义”哲学。它的核心观点是：世界是荒诞的，人生是无意义的，但是我们还是要通过“自由选择”反抗绝望。 何为“自由选择”呢？《西西弗神话》中，西西弗一次次将巨石推向山顶。他的生活有什么意义可言？坚持下去，他的生命是无意义的堆叠。放弃，意味着死亡。可是存在主义认为：成功不是以好的结局为标准的，存在即活着本身就是一种英雄主义，它体现在你在绝境中的自由选择。沧海横流，方显英雄本色。 有人说余华的《活着》，20世纪是中国的存在主义。我才警觉余华老师的伟大，从前那句序言里我读不懂觉得绕口的话：人是为活着本身而活着的，而不是为了活着之外的任何事物所活着。那一刻得到了诠释。余华何止是回答了20世纪中国人的问题，即使到了21世纪，人们还在为活着困扰。 一位老师告诉我，难过的时候就去读一读苏轼。我一直觉得苏轼是个宽容的天才，即使遭受了那么多罹难，他不怨恨的同时还能做到那么乐观。他的诗词没有很多技巧可言，但是其中蕴含的人格魅力熠熠生辉。“九死南荒吾不恨，兹游奇绝冠平生”这何尝不是一种英雄主义？ 很喜欢《Take a walk》这首钢琴曲，分明的节奏打在黑白琴弦上，像一个人在暗夜独舞的脚步声。
《局外人》主要是以主人公默尔索意外杀人事件为线索展开，主人翁性格特点具有单体人物个性，也具有社会时代的背景标签，现在来简单说说： 默尔索的性格极度冷静（借用作者对人物性格的定制性描述），对所有事情都有一种漠视，冷静和冷漠体现在生活各个方面，比如对母亲、工作、婚姻的态度都显得极度冷漠，以对婚姻的描述为例，玛丽问默尔索是否愿意结婚，默尔索回复“如果她要，我们就结”，感觉结婚这个事情可做可不做，事不关己。在与社会融入程度上来看，主人公的行为与现实感觉格格不入，言谈离经叛道，让人惊诧。 默尔索这个角色对现实世界和人生看得还是非常“通透”，这个通透有着对人类生存状况的尴尬与无奈有清醒的意识，正如作品中主人翁被判定死刑后在囚室对死亡的思考，不愿妥协，不愿自欺欺人，不愿活在虚伪的世界里，不愿费力讨好任何人，尤其是神父来拯救他“所谓的儿子”的对话，真是让人感觉舒畅，生活不需要那么多的虚伪，最终赴死感觉对默尔索来说更是种解脱。 作品所属的社会制度和司法体系对人性的漠视、对生命的冷漠贯穿全文，纵观法庭对默尔索案件的审核，审判长、检察官，甚至包括律师在内的司法人员，对案件的分析更多的关注聚焦于默尔索的人性和人格上，通过种种揣测和臆想给默尔索强加人设，反而与案件相关的内容无关紧要，以背离案件自身主观引导案件的审核，默尔索的行为方式、生活方式、思考方式成为导致他被判处死刑的原因，而非他过失杀人，作品更多是对时代和社会体制的讽刺和批判，是社会制度和司法制度对人性和人文精神的摧残。 作者以点概面，默尔索的遭遇不仅仅属于单个个体的遭遇，是整个时代背景下深受社会体制和司法制度伤害的民众的代表，是社会体制和司法制度对人性的践踏，是充满不公和歧视的，主人公默尔索这个“局外人”是具有普遍意义的，这个时代有千千万万个“默尔索”，你就是“one of them”，正如著作的名称“局外人”而言，虽为主人公，但他的存在被社会及司法体制默认为“局外人”，可能就是著作名称的由来吧。 好的作品可以让人看到时代和社会的不足，进而引发人类的思考，“局外人”无疑属于经典名作之列，期待加缪的其它大作。
堪称阅读名著踩过最大的雷，那些推INTJ挚爱这本书的你们是认真的吗。 1、（主旨）可能这本书是先驱？但现在看里面对所谓社会制度的批判已是老生常谈。 之前看各种推荐，都提到对社会制度的反思——荒诞的社会制度如何吞噬一个社会局外人之类的，我当然很感兴趣，以为是《1984》那种见微知著的大格局型的，结果并不是，只着眼于一个男人的普通生活，然后他杀了人。而这本书里涉及到的“社会围剿”，也就是男主杀人后来自各方的审判：司法，媒体，宗教，社会大众。先不提男主在审判中的不配合态度，各方人云亦云对他的污名化，都是可以想见的，所以所谓对社会制度荒诞的批判，毫无亮点。 2、（人设）你要谈社会制度荒诞，就不该聚焦一个脱离社会公约的人。难道作者信奉/推崇的是极端个人主义？ 人作为社会群居动物，除非避世独居，多少得顾忌点社会观感吧。这个男主角，从开头母亲去世的后事处理，到找性伙伴，到结交家暴的邻居朋友等一系列操作，都是一个随己所欲，漠视他人社会观感，甚至内心还要轻蔑别人的人。比如他自己在葬礼上毫无悲伤感就算了，看别人哭他内心独白还会觉得烦躁——这就很傲慢自私冷血了。所以这样一个人，杀人之后被社会“污名化”，逻辑上也没毛病吧？而男主的杀人动机，第一枪勉强理解为积攒已久的潜意识情绪，在烈日炙烤下的一个爆发，但后来连着又开了四枪？我：？？？？然后他依然觉得自己没毛病，一点错没有。这样的人设，除非他避世独居远离社会，不然就算不是杀人事件，身边人的观感也不会好。 3、（男本位思想）看老男作者的书基本都男权视角明显，有些考虑到时代整体观感可以忍，但这本特别严重，女性几乎没个人样了。 男主的妈妈死了，男主：无感，快点埋了。想发泄性欲了，男主：立刻去物色一个女的来性交（然后这个女的还爱上男主并主动求婚，在男主被捕后还不离不弃坚持了好一阵子）。男主的邻居打女人被报警，男主：好的，我帮你做伪证。就真的站不住脚啊！男主要是全程漠视这个社会也就罢了，偏偏还时不时参与一下社会活动，对社会有索求，但又不考虑社会后果。审判期间，神父跟律师轮流劝说，他还是一副：少来管老子的事，你们有什么资格管老子。感觉不是社会制度逼死他的，更像自己蠢死的。 这本书死忠真的很多，想了又想，还是不理解共情甚至推崇默索尔的，难道是向往那种孤傲的，高高在上的，不被世俗理解的“苦情感”？总之都是世俗的错，谁不理解就是你还不够理解==（中二期也不至于此吧，内耗跟对外破坏可是两个概念）不知道作者的本意，也是这样吗？
吃人的道德法庭一直存在着，还继续存在着…… 不在妈妈的葬礼上哭泣，抽了烟喝了牛奶，不见妈妈的遗容，你是罪恶深重的； 不信仰上帝拒绝承认基督还拒绝忏悔，你是十恶不赦的； 跟皮条客混混做朋友，随随便便帮他做旁证，你也是坏蛋一枚。 至于你是过失杀人还是故意杀人，这个区别不重要，法庭也不关心。 道德法庭关心的是你的社会标签、性格、生活细节的表现，你是主流世界认可的正常人还是异类。你诚实和真实的人性展露，更是可恶不可原谅！我们要罗织你的罪名，进行“无限上纲上线”的扼杀。 就凭你前面几宗罪，道德法庭可以代表全法兰西人民送你上断头台，判处死刑。 荒谬吧，荒唐吧，有社群就有道德法庭，这似乎是必然的。 默尔索爱着自己的生命，诚实随和，凡事都无所谓无可无不可，喜欢当下最真实的心情、工作、环境、友谊、爱情。他感受生命中最普通的幸福，活着就是生命存在的意义。 “我听见自己的心在跳动，我不能想象伴随着我这么多年的心跳声，有朝一日会停止…………。我最后对自己说，最合情合理的办法，就是不要勉强自己。” “我当然爱妈妈，妈妈也一定感受到了解脱，因而准备再重新过一遍。任何人，任何人都没有权利哭她。我也没有。” “我以前有理，现在有理，将来永远有理。我以这种方式生活过，我也可能以另外一种方式生活。” 可这些话只是他的内心独白，却没有在法庭上大声的呐喊去挞伐这伪善的社会，哪怕被驳回、哪怕以卵击石、哪怕所有的声音一边倒，也要拼尽全力去捍卫自己最后的人权，为什么不呢？ “庭长问我是不是有话要说，我考虑了一下，说了声“没有”，立刻就被带出了法庭。” 一个人的生活模式必须由他人或者社群来规定，多么可笑。法庭内外的人结成统一联盟成了局内人，而真正的被告默尔索成了局外人发不出自己的声音，无力反抗。宁愿被吃人的道德法庭处决，也不愿意去妥协去抗诉。我想加缪的意图在此吧。 临刑前在牢狱，神甫喋喋不休最后的规劝，默尔索忍无可忍做出不可遏制的咆哮，也是对世界对生命对活下去的极度厌倦，生无可念，生无可恋。 一个不演戏作假的人，就是社会的局外人，这样的人让社群、让司法感到害怕，凡有悖于普世价值观的异类，出现一个绞杀一个，是呈现给道德法庭鲜活的祭品。每个人失去了展露自我人性最本真的可能性，是人类的荒谬，更是社会的荒诞。 我的命不属于我，你们都安排好了，我必须得死，因为我是真正的局外人。但我的灵魂，你们再也无权审判。。 梵．歌 13/06/2018
小说里的主人公让我愤恨，这还是头一遭。 书评中不剧透，是我的原则。所以关于主人公的性格、他的为人、他的遭遇，我建议书友自己去书中找寻答案，这里我只谈自己的感受。严格意义上来讲，这或许不可被称作书评。 我恨他，是有缘由的。王尔德说：“我们都讨厌和自己有相同缺点的人”。 是的，我也有从局内向局外出溜的倾向。不过，我也很乐观，并不为此而感到特别的恐慌。诚然，与众不同、特立独行，在现今这个世界上，依然是危险的，甚或是致命的。但“做个理性的有独立思考能力的人”抛给我的媚眼更具魔力，管他另类不另类。 导致我思想变异的罪魁祸首我想是书籍。随着书籍带给我的奇思异想越来越多，我发现我与周围喜爱追剧、沉迷主流媒体的人差异也越来越大。或许我们都属于中毒颇深的人，唯一区别在于食用的是致幻剂还是镇定剂。 所谓朋友，就是两个躯壳一个灵魂。三观接近的人，才会酒逢知己千杯少。 阿尔贝·加缪是一位哲人，他通过作品，为人们讲述着绝望。 哲学是个好东西，它是科学的母亲。 科学告诉了我们“what”，哲学则揭示给人类“how”。 我建议朋友们有时间该多读一读哲学类书籍，这对认识我们周遭的一切会大有裨益的。 如果你想了解孤独， 我推荐你读海德格尔的《存在与时间》； 如果你想深究快乐， 亚里士多德的《尼可马各伦理学》有部分答案； 对痛苦感兴趣？ 叔本华的《世界之为意志与表象》或许是不二之选； 关于勇气， 尼采的《悲剧的诞生》不容错过； 欲望的来源， 请参见弗洛伊德的《梦的解析》； 你想节制， 柏拉图的《理想国》会给你答案； 想逃避空虚， 克尔凯郭尔有《恐惧与战栗》； 对创造不明所以， 可以翻看柏格森的《创造进化论》； 感到迷惘？ 荣格提供了《寻找灵魂的现代人》； 欲成为明智之人？ 马可·奥勒留有《沉思录》； 你怀疑一切？ 笛卡尔的《第一哲学沉思录》不错； 关于信念， 《疯狂与文明》中福柯谈及很多； 关心命运？ 斯宾诺莎的《伦理学》不容错过； 何为自由？ 康德的《实践理性批判》不错； 不想放弃希望？ 推荐你莱布尼兹的《神义论》； 总是饱含恨意？ 霍布斯的《利维坦》要啃啃； 想爱泛滥， 圣·奥古斯汀有《忏悔录》； 至于生和死， 萨特的《存在主义是一种人道主义》、列维纳斯的《总体与无限》，定会让您爱不释手。
我竟然在完全不知道的情况下，看完了加缪的传世名作《局外人》。 说起来也是因为我有点太无知了。 那天周六，我一个人去了北京亚运村图书大厦，没错，就是个大书店。 在书店里，我无意间看到了一本叫《异乡人》的书，还是加缪写的。当时完全没有把这本书和《局外人》联系起来，因为我之前并没有看过《局外人》这本书，只是单纯的听说过。 书虽然很薄，但是我当天还是没有看完，只看完了上部。 第二天，我又坐了一个多小时的地铁，来到了书店，继续看完了剩下的部分。看完后，我沉浸在书中，感到一种莫名的感伤和对世俗的沉思。 我转过身，便看到了局外人。 是的，我看到了一本《局外人》，我感到很欣喜，想着又发现一本加缪的作品。可是翻开看了看，一种熟悉的感觉出现了，因为我记性不太好，又再次转过身去，拿起了那本《异乡人》比对了一下，没错，就是同一本书，只不过翻译的名字不一样。 异乡人这个名字，就像一个局外人一样，独立于人们所熟知的《局外人》这个名字之外。 它可能翻译的不够贴切，但是却足够自我，我猜翻译这个版本的人，应该也是一个十足的局外人吧。 1957年，44岁的加缪凭借《局外人》这本书，成为了法国历史上最年轻的诺贝尔奖得主，《局外人》作为一部荒诞文学作品，被称为二十世纪整个西方文坛最具有划时代意义的小说之一。 在获得诺贝尔文学奖时，瑞典文学院评价加缪说： “他作为一个艺术家和道德家，通过一个存在主义者对世界荒诞性的透视，形象地体现了现代人的道德良知。” 这世界很荒诞，且一直都是如此。 书的开头就让我非常的震惊，之所以用震惊这个词，可能是因为，我作为这个社会大众的一份子，也很荒诞吧。 今天，妈妈死了。也许是在昨天，我搞不清。我收到养老院的一封电报：“令堂去世。明日葬礼。特致慰唁。”它说得不清楚。也许是昨天死的。 这样的开头，相信能够触及每一位读者的情感底线。 自己的母亲去世了，却是这样的无动于衷，或者说是漠不关心。 书中的主人公叫默尔索，是一个普通的公司职员。 他坐公交车来到养老院，因为着急赶公交车，使他感到疲惫，一路上他是睡着过来的，而且睡得很沉，沉到靠在邻座人的肩膀上而不自知。 他的母亲已经被装进了棺材里面，默尔索看到棺材时，一下子就注意到了盖子上已经拧上了螺丝钉，只不过拧的很浅。 但是当工作人员问他要不要再看一眼他的母亲时，他却拒绝了，他说不清是为什么？当然，读者也就只能猜测了。 他甚至在守灵的时候，喝了咖啡，抽着香烟，和工作人员自然的聊天。这一切，都不像是一个刚刚失去母亲的人该有的行为，真的很让人费解。 但是越往后面看这本书，你就会发现，其实默尔索的心里，并不是不悲伤，只不过他就是这样一个人，他不会用世俗中那种，碰到什么事情就应该有什么样的心情，做出什么样的行为的这种标准来要求自己，他只是按照他自己的那种，最真实的方式活着，就像是一个“无所谓”先生一样。 母亲下葬后的第二天，他便和昔日的女同事，一起游泳，一起看电影，开始了交往，这一切，都让人费解，甚至是生气，他怎么可以这样？ 默尔索真的就像一个世俗的局外人一样，活在自己给自己构筑的世界里，不可谓不真实。 当女友问他要不要结婚时，默尔索却说，如果你想的话，那就结婚好了。应该没有哪个女生能够忍受男友这样毫不在乎的态度的，当然默尔索的女友也不能忍受，她继续追问默尔索是否爱自己，而默尔索却说，这个问题毫无意义。 老板要求默尔索去一个新的地方上班，并表示这对于年轻人来说是一个很大的机会，他应该去看看更加广阔的世界，改变自己现在的生活。 老板或许是出于好意吧，可是还是被默尔索拒绝了。 他对老板说： 人们永远也无法改变生活，什么样的生活都差不多，而我在这里的生活并不使我厌烦。 在默尔索的世界里，不能说他是一个无欲无求的人，但是他真的很佛系，很自我。他与这个被各种世俗标准充斥的世界格格不入，我不知道该用赞扬还是批评的话来评价他。 但是我又一想，我为什么要评价呢？那是别人的生活方式而已，跟我好像并没有一毛钱的关系。 如果要我做出评价，那也只不过是为了彰显自己的某种水平或者认知，没有意义，确实，没有一点意义，我只需要接纳这个世界的不同就好了。 《局外人》的第一部分，在一宗意外的枪杀案中结束。 凶手正是默尔索，是不是很难理解？这个人畜无害的默尔索竟然杀人了。 如果说，默尔索在书的第一部中，是这个世界的局外人，那么在第二部中，他就是自己案件的局外人了。 他当然是被逮捕并关了起来，开始接受繁杂的法律程序。 按照书中的描述，默尔索开枪杀人，是有出于自卫的原因，可是在案件审理的过程中，事实被掩盖，法官们只是翻出了他之前的种种表现，来对默尔索的人性进行论断，进而来判定他的罪行。 比如，他没有看母亲最后一眼，他在守灵的时候竟然还能谈笑风生，他在母亲下葬后就和女友约会交欢。 这些不能够被社会大众所理解的行为，成为了将默尔索推向死亡深渊的绝佳推手。 而在这漫长的案件审理过程中，几乎没有人想要听默尔索发言或辩解，而他本人在最后也选择了沉默，就好像这个案件和他没有关系一样。他甚至觉得律师们在法庭上的辩论很吵，而他只想早点回到牢房睡觉。 加缪在书中花了很多的笔墨，来描写主人公默尔索的心理活动。即使是面临控诉，他依旧是那样的佛系，他也不相信上帝，不进行辩解，哪怕他稍稍的说一点假话，他都不至于被判处死刑。 他怕死吗？当然怕，可是最后他还是沉默了，没有上诉，也没有过多的宣泄。这个局外人，就这样在这个荒诞的世界中，走向了终点，留给读者无尽的思索的空间。 这个世界确实很矛盾，而正是每一个矛盾的个体组成了这个矛盾而又荒诞的世界。 我们不得不用这个社会所希望的方式，去做事，去说话。如果你做出一点反抗或者是有一些不符合世俗习惯的行为，你就会立马成为这个社会的异类。 别人会觉得你很荒诞，而真正荒诞的恰恰是这个世界。 用加缪的话说： 我们这个社会，要是在母亲的葬礼上哭不出一滴眼泪，是会被判死刑的。这也许就是对世界的最大的讽刺吧。 最后，我们到底该怎么去活，该以什么样的方式或者态度去活？这个问题，没有一个标准的答案，但是终逃不过世俗的约束。 这样也很好，不要抢着去做一个局外人，那样不好，除非那本就是真正的你。
说实话，我无法理解这部作品，一点也理解不了。它整个充斥着燥热、沉闷、模糊、昏昏涨涨又黏腻的令人不适的感觉，比在食堂里遇到一个坐在你对面大声吧唧嘴的陌生人还让人难受。书中的神父说：他这样生活是让人无法忍受的。非常正确。看一个书评，说主人公始终是精神自由的，我看他根本没有精神。这个人，从头到尾只有一个字能描述他，就是——哦。随便、无所谓、行、就这么着吧、你说得对、嗯。 还有一个让我极其烦躁的点就是，书中有时描述到女性，男女关系，或是有关的什么，然后在书评中读者就迫不及待地给它们套上粗制滥造的现代词语，忙不迭地把它们引向现代热门话题，在这些人看来，似乎每一本书都在讨论这些事，每个无论是古代现代的作家都在写这些事。我无意讨论女权，首先我不了解，也没有读过相关的书籍，其次有关这方面社会的热度太大，任何一个小小的石头都能掀起巨大的争吵讨论，引来的愚蠢的男人女人无限地兴风作浪。提倡女权是正确的，但无论怎样，都不应该在一个跟它毫无关系的作品底下讨论这些事。 书中不时出现冗长的环境描写也让我头晕。我看不出来它们有什么用。 这本书我唯一喜欢的是主人公的名字，默尔索，很舒服的名字。 至于为什么选择推荐，因为理解不了这本书是我的问题，而这丝毫不影响它仍然是一部经典佳作。 最后，最近不会再读文学了，我已知道目前我渴望的是什么。
本书的主人公默尔索是一个被社会边缘化的人物，他与周围的人格格不入，不参与任何社交活动，甚至对母亲去世的感受也十分淡漠。他的行为和言论常常被视为离经叛道，不合时宜。然而，正是这种与众不同的人生态度，让默尔索成为了一个“局外人”，游离于主流社会之外。在阅读过程中，我逐渐意识到，默尔索并不是一个简单的反叛者或异类，而是一个深刻思考人生意义的哲学家。在他看来，人生本身就是荒诞的，没有任何目的和意义，因此他选择过一种自由自在的生活，不受到任何束缚和限制。通过默尔索这个角色，加缪向我们展示了一个荒诞的世界观。而默尔索正是这个世界的见证者和思考者，他以一种冷静和理智的态度面对生活的种种困境和挑战。他不抱任何希望，对一切事物都无动于衷，这种看似冷漠的态度却恰恰是他对于人生的深刻思考和反思。我们常常为了追求所谓的成功和幸福而努力奋斗，但却忽略了生活的本质和意义。我们常常被社会的价值观所束缚，认为只有拥有财富、地位和名声才能获得真正的幸福和自由。默尔索所言，“没有目标的人生还是得继续”，我们需要面对现实，珍惜当下，过好每一天。通过默尔索这个角色，加缪向我们展示了一个荒诞的世界和人生的真相。虽然我们无法改变世界的荒诞性，但我们可以选择以一种清醒、理智的态度面对生话。要勇敢地面对人生的种种困境和挑战，找到属于自己的真正意义和价值。
5小时读完. 第一次较长书评。 加缪写小说的功力不必多说，仅凭这一点我就能打个3.5星。 先谈谈我对男主的印象和理解。 默尔索在我看来是如堂吉诃德般具有先创性的稀有人设，倦怠、淡漠、坦然、厌世的病秧秧的意识形态堪称独一无二，比起《鼠疫》中的里厄、塔鲁少了很多正向的人格魅力，包括无私精神、英雄气概等，却更能勾引起我的尝鲜的兴趣。 默尔索对于亲人之死、事业、爱情、婚姻、社会风俗乃至于在我们看来不可或缺的诸多道德圭臬与人本天性都缺乏重视，哪怕杀了一个活生生的人他也并无悔恨，而到了本书的尾声他似乎对于生死亦看得淡了。 有书友说他并不是真正的局外人，不然他就不会帮助雷蒙做一系列的事情，而会早早躲开。但在我的眼中，所谓的“局”并非是指具象的人类社会以及其中发生的诸多事情，而是抽象的社会认同感与人类所共有的意识形态。局外人不是如竹林七贤般身体上避开人类世界的隐士，而是精神层次上脱离群众范式的怪胎，正如我之前所说的，对于很多在平常人看来重要至极的事情默尔索都抱着淡漠的态度，但他并不会去主动刻意地去逃避，只会觉得什么都无所谓。回顾默尔索对老板和玛丽的回答，无论是去巴黎工作还是结婚怎么都可以，关于雷蒙的事情也是一样，写信、作证、帮忙打架干不干都行，常人可能觉得不可理喻的事在他眼中和吃饭喝水并无差别，再鉴于雷蒙对他不错自然就去做了。 而正因为默尔索缺乏一些在他人身上普遍存在的情感与思想，少了很多占内存的东西，脑回路比较直白，他的思想中心自然就放到了直观感受上，这也是为什么我们读书时可以经常发现默尔索观察的细致与全面，同时也解释了他为何会收到生理因素的较大影响：每个人的注意力都是有限的，有些人关注思想上的精密与情感的纠结，于是生理官能便较为迟钝，而默尔索则刚好相反，于是他对炎热、光照等引发生理感受的外在条件便格外敏锐，甚至最终引发了命案。 正因为上述默尔索与普通人的不同，他才会屡屡面对群众的审判，从法律到道德再到信仰。有意思的是，无论是书里还是书外，无论是检察官、陪审员、神甫还是三次元中的读者都参与到了审判当中，翻阅书评能找到很多对默尔索的口诛笔伐，引用一句甚中二的话：此刻艺术达到了顶峰。 当然我对默尔索的观念也并不是照单全收，其实依我的浅见就算是加缪本人也不一定就完全认同男主的思想，在我看来默尔索更像是加缪将自己的哲学理念极端化而构建成的实验体，一场场对男主展开的审判，亦是对于法律、道德、信仰等等规则樊笼的挑战，局外人这个特殊的存在便是撬动我们沉寂以久的思想齿轮来重新解构那些约定俗成的范式的杠杆。他的职责仅仅是带给我们思考与追问的契机，所以其本身并不需要十全十美，譬如带给我们学习兴趣的第一本书，难道我们就要要求它上面写的都是不可动摇的真理么？这种对于一切的重估与评判能够使我们脱离诸多华而不实的品德、风俗等等，于我们往后的人生有着重要的指导作用，而这种怀疑与批判性态度也将令人对于标新立异的事物更加宽容和富有耐心，不会再以顽固不化的守旧精神去抵触和消灭，避免了我们变成更多的“检察官”。 在解构一切的过渡期后，我们会产生属于自己的具有独创性的经过检验与审视的观念体系，而默尔索的观念核心就在于不演戏作假以及把握真实，总而言之就是活的简单。他从不诉诸在世人眼中崇高无比的道德理想，亦不屈从那些名为救赎实际是为了驯化民众的所谓上帝，他踏踏实实、随心所欲的活，把握当下，把握生命，乃至于把握死亡，这样一份真实和简单却胜过那些满脑子宏观叙事张口仁义道德的行尸走肉，但这也注定他在这个复杂的尘世中注定被挤到边缘，并最终以悲剧收场。 言而总之，此书无疑让人受益非凡，另外，在读的时候不妨也做一下这本书的局外人，不必刻意去同理和带入男主，首先默尔索本来就是一个极端化的思想实验体，其次那不是反而违背了这本书的核心思想吗？我们始终需要保留自己的主观性，无论对其他人物还是男主皆不可照单全收。
他们说，妈妈死了，我没哭，这是无情，该死。隔天就和女友厮混，这是不孝，该死。挑拨朋友仇家互斗，这是不义，该死。我合该天地不容，人神共愤，但你们企图用来拯救我的那一套，又算什么？我杀了人，只因夏日阳光太刺眼……这是加缪笔下与众不同的默尔索。 每当在书里电影里看到这种麻木的人，自私的人，消极的人我其实都能共情，我能理解卡拉马佐夫里的老卡，能理解月亮里的斯特里克兰，能理解骆驼祥子，也能理解局外人的默尔索，我在一些时刻甚至想加入他们的生活，因为我觉得我还是端着架子在生活的，我还没有一拳打破那个看得见的屏障，我没有默尔索自在，我是这么认为的。我没办法坦然接受平凡的生活，没办法接受平平淡淡混完一生就算了，可能是因为我以前就是比较上进，对自己要求比较高的人。我知道人生只有一次，我知道人生不能重来，我也知道有意义的人生很有意义，但为什么就非得获得世俗的成功才行呢？如果仅仅是这样，我或许会是快乐的小蝼蚁，但真的面对失败，面对旁人有意无意的比较，又开始慌神：这样真的好吗？我以前不是这样的，是不是要做出改变……然后又陷入死循环。我突然很想成为默尔索这样的人，自私和麻木有的时候就只是一种对生活的反作用力，有的人在对抗，有的人放弃了对抗，有的人活得真实一点，有的人活得体面一点，这都无可厚非，当社会的堕落带动个人的堕落时，当愤怒没有了拥趸，当拳头被捏碎，我觉得沉沦或许有了一定道理可言。 抛开我强烈的个人主观意识，我觉得这本书还挺精彩的，虽然我读的一知半解，没有深刻理解局外人到底是怎么样的内涵。 书中描写的热让我在这炎炎七月颇有感触：“我把窗户大大敞开，感受着夏夜在我们的棕色皮肤上流走，真是妙不可言。”“光天化日之下强烈的阳光，照在我脸上，就像打了我一个耳光。”“白昼在沸腾着的金属海洋中抛下了锚。” 法庭的那一段：我感觉试图用默尔索这个人的品行问题来给他定一个完全无关的事件罪名，以及和当时所有人的表现，让我现在都历历在目，也是我认为最精彩的部分。这部作品透露出来的冷漠，麻木，绝望之外，又让我觉得有些自由和洒脱，让我觉得与我的某一面产生了共鸣。 最后：一切特立独行的人格都意味着强大。希望我可以做一个强大的大人，不惧怕在我表现出不同时候，其他人怎么对我指指点点，世俗的批判将对我毫无杀伤力。
莫名地发了几次都无法显示。 “我只有是我自己的局外人，才得以成为社会的局内人。” 这是我看完全书后最强烈的念头。 默尔索｜一个考不好阅读理解的高龄留级生。 我总是频繁地觉得这个世界是一场盛大的语文考试，文字语言发展到今天，作为“社会人”被要求应具备基本技能，也就是常说的“眼力见”。很显然默尔索是没有的，或者说是被他放弃的。他认为不必、不用、不重要、不好因而放弃的——我更愿意这么理解。他会直白地说无意义，会在气氛到了的时候还坦然地说不爱，会在守夜的时候该吃吃该喝喝该睡睡，俨然一头因为舍不得把天生的兽性野性退化掉，因此拒绝被驯化出社会性的动物。 好像到这里会延伸一个问题，一个一直会被讨论但始终没有结果的问题：人的天性和社会性到底是不是完全对立冲突的？二者之间到底存不存在两全法？ 如果再往深了说可能会触及性本善还是性本恶的问题，这里不谈，无所谓善恶，只是单纯从人向内的利己这一角度和让渡成全的向外之间可能存在的矛盾浅聊一些自己脑子里的怪想法。从我接触这些概念以来，私欲和公德有种没来由但理应当的对立，突然就在想，到底是谁先把这两者对立起来的。我没有去考究没有查资料，不想把读后感写得跟学术论文一样，只是感觉在我形成某种价值观之前，就已经先有既定的范式在告诉我，要顾大局的话就得摒弃或者抑制私欲，就好像私欲的存在必然会/很大程度会阻碍大框架的和谐和进展。所以假如我把目光投放在这些非此即彼、你死我活的对立性质的欲望上，很难聊出什么东西，于是我只聊类似于“懒惰”“冷漠”这种不损人利己只是比较不被社会主流崇尚但本质上确实没什么伤害性的特质。 我到底能不能在成为社会所普遍接受的阳光开朗热情的人的同时，也做一个愚钝麻木直白的人。这是我最想梳理出个一二的问题。因为默尔索就是这么一个不解风情又不合时宜的人，他只说他自己承认的话，只做自己当下天然被驱动去做的事，不奉承不谄媚不吹捧不附和，也不为了场面事说漂亮话。他“清澈”得不像一个能在社会上找到工作还有伴侣和朋友的人。但他就是这么被剥夺自白权利然后被社会的主流冲走的。 当善恶与行为外表强关联甚至强到足以作唯一直接关系时，好人和坏人长什么样子会做什么事已经昭然若揭了。这是加缪所刻画的这场庭辩的荒谬所在，也是我们在社交过程中免不得会套进去的诸如“首因效应”“恶魔效应”。所以好像转到最后，默尔索忠于表达最本真的他自己，以一种更孤僻更不被待见更笨拙的方式，成为了他自己由内而外的局内人，却成为了社会范式的局外人，因此成为自己命运——由于自己在社会中生存且要受社会约制故而要被社会决定的命运——的局外人。 自从人成为社会性动物之后，要在社会中得到认同就得成为社会主流喜欢的样子，除非你不在意外界评价无所谓独来独往，又除非你能够接受这种社会到个人之间两幅面孔的割裂，否则就得这么真真假假地活着嘛？所谓的见人说人话见鬼说鬼话，见自己不说话吗？我不知道。后来我习惯了割裂就也不用太关注这个问题了，只是我感觉那应该不是问题的答案。 范式｜一种标准性示范，披着柔性外衣刚性矫正器。 默尔索入罪就是因为他不符合当时社会对于一个“正常人”一个“有道德的人”的范式，因此他没有自白的权利，也没有办法为自己那几枪做什么申辩，更无力面对那些他根本无法认同不会接受的基于范式的指控。所以我经常会想，社会范式存在的意义是什么，以及它到底如何演变成今天这种刻板生硬的模样。 感觉上应该是从教化开始的，文明发展到一定程度之后，有了分工有了分配，就有了比较有了更好更棒的某个，于是“榜样”开始发挥他的力量，以一种号召、倡导的神圣光环的形象出现，被推崇被学习，学得像就能获得各个维度上的更多，学得不像就会被数落鞭笞。这一高一低之间就有了落差，为了避免引发个体内部的不协调和群体内部的矛盾，就冠以“应该”的名头，慢慢地，为了提高实质性取得而衍生出趋向性的模仿行为上升到社会层面，以更宏大的和谐、美好、公平作背书，变成人善恶的证明，因此人人在不自觉中就被迫着自愿穿上这个矫正器，以维持更好的秩序和更和谐的环境。 可是范式在今天到底能代表什么呢，或者说能说明什么呢？它当然可以是人们的期待，人们对自己对别人的期待，对整个社会发展的期待，也当然是代表人性当中美好的向上的一面，但中规中矩无功无过的人，攀不上范式也不至于会沦为一种罪过吧。 范式只应该是一种参考答案，它绝不应该也不能成为唯一的标准答案。 社会制度、秩序、道德，无论从刚性还是柔性的角度，本质上都是要让社会运行更稳定人们满足感更高尔尔，而不是要让社会产出一种套娃一样的人格。在不伤害他人危害秩序的前提下，只是不那么被喜欢而已，那种人，那样不解风情，面无表情，不近人情的人，也应该允许他存在，也允许他为自己自白。 最后，祝大家都能在“社会人”和“自己人”之间找到一种平衡，能够勇敢地自如地表达真挚的自我，能够在范式内外自在地游走。做自己人生的局内人，在入社会这个局的时候尽量也别把自己踢出局。
可能我太菜了。这是读第3遍，有种“啊？怎么会这样”的新感觉，说不上来。以下是新感悟，权当补发了此书读后感，先前的读后感已被我嫌弃—— 一想到死亡，我实在忍不住要挤珍珠出来。家里只有爸爸和妈妈。 “你晚上咋弄？”爸爸臃肿的左手右手互相搓着，平静地问。 妈妈坐在沙发上，左手托着额头，翘着二郎腿，看向厨房灶台上的盘子，里面有一块半圆形和一块三角形的白吉饼。 “我吃撒都行。”妈妈同样平静地回答，“我就把那点馍一吃就对咧”，她补充。 电视机放着电视剧，屋内并没有开灯，在阴雨交织的天空，五楼向南开的窗户并没有太多光线进来。爸爸站在黑暗中凝息。 我现在22岁，我想起我的妈妈，想起她给我讲过她以前小时候，吃树皮，鸡蛋是过年或者生病时才会吃上的东西。我妈22岁的时候，在哪里，过着怎样的生活，我还不清楚，我得问问她。我一定要去问问她，因为我想知道她是如何在这个年纪渡过属于她自己的苦难，又是如何迎接未来，或是希望的。 我知道，时间已经不多了。再过二十年，我不想成为像默尔索一样的局外人。 读书不单单是自己的成长，也是对未来自己的一种负责。父母不可能跟着我一辈子，在那些还未到来之前，我必须得为自己穷尽现在。
局外人与围城：我们和这个世界有关系吗？ 读完加缪的「局外人」，为年轻的他能写出思想这么深邃的小说感到诧异。反回来思考，让我想到的另外一本书是钱钟书的「围城」。遂查了一下写作背景和时间，才发现两本书的写作背景和时间很接近：1942年，29岁的加缪写下了的「局外人」；1944年，36岁的钱钟书写下的「围城」。二战期间的1940年，纳粹的铁蹄踏入了法国，而中国的抗战从1931年开始一直到1945年才结束。而钱钟书早年在法国留过学，深受相关思想影响。不消多说，他们都是通过作品表达了在乱世中对世界的看法。 围城里西学回国正血气方刚的方鸿渐在传统的世俗围城——婚姻、工作、社会地位、身份认同等——之外，好不容易在围城里走了一遭，但最终落败在现实世界里的世俗围城，成为「局外人」。默尔索自认为可以随性、无拘束、不受世俗约束「在别人看来是怪诞」地生活在自己的世界里，但世界并不按照他的意愿运行着，最终被世界里的人「按部就班」地夺走了生命，始终没有走进围城。 两部作品穿越了东西方，以不同的方式讲述了主人翁的故事。围城以第三人称描述，局外人以第一人称展开，两部作品中有部分「共轭式」的词句。局外人的主人翁默尔索由于误杀了一位阿拉伯人，在锒铛入狱后的审判即将来临时，他期待自己的案件会有新情况出现——乐观、转机，想到： 我可以说，夏天很快被第二年夏天所替代。 然而，现实中检察官和法官完全按照「世俗」的另一套逻辑，复盘了他的杀人动机，被判死刑，导致了他放弃了挣扎： 对我来说，只有“昨天”或“明天”这两个词才有意义。 但我感到自己的心已关闭，因此连对她的微笑也无法回答。 ... 围城的开篇第一句： ...红海早就过了，穿在印度洋面上开驶着，但是太阳依然不饶人地迟落早起，侵占去大部分的夜。 在我看来，这些句子不仅是「应景」而写，而且包含其他意味：世界和时间不会放过任何人。这也正是围城和局外人要表达的核心思想——存在主义。 两部作品都以悲情结局，在主人翁的歇斯底里的发泄后，回到了寂静和终点。围城： 方鸿渐这镊子松了、钝了，他的睡也坚实得镊不破了，没有梦，没有感觉，人生最原始的睡，同时也是死的样品。 局外人： 他走了之后，我安静下来。我疲惫不堪，扑倒在床上。我觉得我当时睡着了，因为我醒来时星光满面。乡村的噪音一直传到我的耳边。夜晚的气味、泥土的清香和盐的咸味使我鬓角清凉。这沉睡的夏夜美妙的平静，如潮水般涌入我的心中。这时，黑夜将尽，汽笛鸣响。这声音预告，有些人将前往另一世界，即我现在已感到无关紧要的世界。 就如同人们从来没有来过这个世界。两部作品，透射出两位作者对世界的感知，以及所传承的共同思想，包括他们的生平、接受的教育、从事的职业、受存在主义思想的影响等，是我从这两部作品中看到的。 最后，我们和这个世界有关系吗，为什么？
纪念柳鸣九先生。 “现在我面对着这个充满了星光与默示的夜，第一次向这个冷漠的世界敞开了我的心扉。我体验到这个世界如此像我，如此友爱融洽，觉得自己过去曾经是幸福的，现在仍然是幸福的。”
ལོ་ངོ་གཅིག་གི་ཉིན་དང་མཚན་ལ། ང་དང་མཉམ་དུ་འཚོ་བ་ལོངས་སུ་སྤྱད་མྱོང་བའི་དཔེ་དེབ་མང་པོ་ཞིག་ཡོད། དེ་དག་གི་ཁྲོད་བདག་ཡིད་ཀྱི་ཟབ་སར་ལྷུང་བའི་དེབ་ནི། དཔེར་ན་ཚའོ་ཡོའུ་ཡི་ཟློས་གར་བརྩམས་ཆོས་གྲགས་ཅན«དྲག་ཆར»དང་མའོ་ཡན་གྱི་ཟློས་གར་བརྩམས་ཆོས་གསར་བ«ཆུ་སྲིན»ལྟ་བུ་དང་། གཞན་ཡོའུ་ཧྭ་ཡི་བརྩམས་སྒྲུང«ཕུ་ནུ»དང་ཀྲུང་མ་ཆུང་བའི་ཚབ་མཚོན་བརྩམས་ཆོས«ཇ་ཤིང་མེ་ཏོག་མ» ཀཱ་མོའུ་ཡི་མཚན་ཉིད་ཀྱིས་ཕྱུག་པའི་བརྩམས་སྒྲུང«འབྲེལ་མེད་ཀྱི་མི»སོགས་ལྟ་བུ་རེད། དེ་ལས་བརྩམས་ཆོས་ཕྱི་མ་གཉིས་ནི་ཀློག་ཐེངས་གཉིས་པ་ཡིན། གསུང་རབ་ཟེར་བ་ནི་ཀློག་ཐེངས་རེ་རེར་ཚོར་བ་དང་བློ་བསྐྱེད་གསར་བ་རེ་སྟེར་ནུས་པའི་བརྩམས་ཆོས་ལ་ཟེར་བ་བདེན་པ་འདྲ། ཐེངས་གཅིག་ལ་ཀློག་པ་དང་འགའ་ལ་ཀློག་པ་ནི་གཏན་ནས་འདྲ་ཀི་མེད། དང་ཐོག་གོང་གི་དེབ་ལྔ་བོར་བཀླགས་ཚོར་རེ་བྲི་བའི་འཆར་གཞི་ཡོད་མོད། ཧམ་པ་ཆེ་དྲགས་ཚེ་གནད་གཅིག་ཀྱང་མི་ཟིན་པར་འཇིགས་ཏེ་དེབ་གཅིག་དམིགས་སུ་བཟུང་ནས་མི་སྒེར་གྱི་མྱོང་ཚོར་རགས་བསྡུས་ཤིག་ཞུ་རྒྱུ་ཡིན། ཞུ་བྱའི་དེབ་ནི་ཀཱ་མོའུ་ཡི«འབྲེལ་མེད་ཀྱི་མི»ཡིན། དང་པོ། བརྩམས་ཆོས་ཀྱི་ཁ་བྱང་ལ་གོ་བ་ལེན་སྟངས་ཤིག བརྩམས་སྒྲུང་གི་ཁ་བྱང་འདོགས་སྟངས་ལ་རིགས་མང་བོ་ཡོད་པ་འདྲ། ལ་ལས་ཁ་བྱང་ནི་བརྩམས་ཆོས་ཀྱི་སྒེའུ་ཁུང་དུ་གོ་བཞིན་ཡོད། ལ་ལས་ཁ་བྱང་ནི་བརྩམས་ཆོས་ཀྱི་སྲོག་ཤིང་དུ་བརྩི་བཞིན་ཡོད། ཡང་ལ་ལས་ཁ་བྱང་ནི་མི་ཞིག་གི་མིང་ལྟར་བརྩམས་ཆོས་ངོས་འཛིན་བྱེད་ཙམ་ལས་བྱེད་ནུས་གཞན་མེད་ཟེར། དཔེར་ན་མི་ཞིག་གི་མིང་ལ་སེང་གེ་ཟེར་ན། དེ་ནི་མི་དེ་མི་ཚོགས་ལས་ངོས་འཛིན་བྱེད་ཙམ་ལས་ཁོ་རང་ལ་གཅན་གཟན་སེང་གེའི་ཁྱད་ཆོས་གང་རུང་ཞིག་ཡོད་པར་སྒྲུབ་བྱེད་མིན། གང་ལྟར་བརྩམས་ཆོས་མང་བོ་ཞིག་ལ་མཚོན་ན་ཁ་བྱང་ནི་ངེས་པར་དུ་མཉམ་འཇོག་བྱ་དགོས་པའི་གནད་ཅིག་རེད་སྙམ། བརྩམས་ཆོས་འདིའི་ཁ་བྱང་ལ«འབྲེལ་མེད་ཀྱི་མི»ཟེར། འདིར་གོ་བ་ཇི་ལྟར་བླངས་ན་འགྲིག རྩོམ་པ་པོས་ཅི་ཞིག་གཞིར་བཟུང་ནས"འབྲེལ་བ་མེད་པའི་མི"ཞེས་པའི་ཁ་བྱང་འདི་བདམས་པ་རེད། ངས་བལྟས་ན་གཙོ་བོ་ཕྱོགས་གསུམ་ནས་གོ་བ་བླངས་ཆོག་སྙམ། 1 རྩོམ་གྱི་མི་སྣ་གཙོ་བོ་མོར་སའོ་ཡི་གཤིས་ཀ་གཞིར་བཟུང་ནས་ཁ་བྱང་འདིར་གོ་བ་བླངས་ཆོག མར་སའོ་ནི་དེང་རབས་བརྩམས་སྒྲུང་མང་པོ་ཞིག་གི་མི་སྣ་གཙོ་བོ་དང་མི་འདྲ། དཔེར་ན། «དམར་པོ་དང་ནག་པོ»ནང་གི་ཡེའུ་ལེན་དང«ཐིང་ཅི་ཧི་ཏི»ནང་གི་ཐིང་ཅི་ཧི་ཏི། «གཞོན་ནུ་འོད་ཐུར་གྱི་སེམས་གཅོང»ནང་གི་འོད་ཐུར་དང«ཉེས་དམིགས་དང་ཆད་པ»ནང་གི་ལཱ་སི་ཁིར་ནའེ་ཁི་ཧྥོ（拉斯柯尔尼科夫）སོགས་ལ་འདུན་མ་དང་ཕུགས་བསམ། ཧམ་སེམས་དང་འཕྲུལ་སྣང་གིས་ཕྱུག་ཡོད། ཡིན་ཡང་། མོར་སའོ་ནི་ཁོ་ཚོ་དང་གཏན་ནས་མི་འདྲ་སྟེ། ཁོ་ནི་སྐད་ཆ་ཉུང་ལ་སྤྱོད་པ་འཇམ་པ། ཡོད་ཚད་བཏང་སྙོམས་སུ་འཇོག་ཐུབ་མཁན་ཞིག་ཡིན་པར་མ་ཟད། རང་གི་ངོ་གདོང་དང་ཚོར་བ་ལ་འགེབ་སྲུང་ཅི་ཡང་མི་བྱེད་མཁན་ཞིག་རེད། རགས་ཀྱིས་བལྟས་ན་ཁོ་ནི་འཇིག་རྟེན་གྱི་ཐོབ་ཤོར་ལ་རེ་དོགས་ཧ་ཅང་ཆུང་བའི་མི་ཕོ་ཞིག་རེད། ཀུན་དང་མི་འདྲ་བའི་གཤིས་ཀ་འདིས་ཁོའི་ཡིད་སྐྱོ་བའི་ལས་དབང་ལ་སྐྱ་ཐིག་ཕབ་ནས་ཡོད་པ་རེད། ཁེར་རྐྱང་དང་ཁུ་སིམ། སྡུག་བསྔལ་དང་སྐྱོ་གདུང་སོགས་ནི་ལུས་དང་གྲིབ་མ་བཞིན་ཁོ་དང་འགྲོགས་ནས་ཡོད། དངོས་ཡོད་སྤྱི་ཚོགས་སྟེང་ཁོའི་འགྲོ་ལུགས་འདུག་སྟངས་དང་བསམ་གཞིགས་བྱེད་སྟངས་འདི་ལྟ་བུར་དང་ལེན་བྱེད་ཐབས་མེད་ལ། ཁོས་ཀྱང་སྤྱི་ཚོགས་འཚོ་བའི་རྩེད་མོ་མང་པོ་ཞིག་དང་ལེན་བྱེད་ཐབས་མེད། དེ་བས་ཁོ་ནི"ཁོར་ཡུག་དང་འབྲེལ་མེད་དུ་གནས་པའི"མི་ཞིག་ཏུ་གྱུར་ཡོད། 2 བརྩམས་ཆོས་ནང་དུ་མོར་སའོ་ལ་འདྲི་གཅོད་བྱེད་པའི་གོ་རིམ་ཁྲོད། ཁྲིམས་འཛིན་གྱི་སྒྲིག་རིམ་གྱིས་མོར་སའོ་མི་སྒེར་གྱི་སྨྲ་བརྗོད་དབང་ཆ་ཡོད་ཚད་ཕྲོགས་ནས་ཁོ་ནི་གྱོད་དོན་དང་འབྲེལ་བ་མེད་པ་ལྟར་ལོགས་སུ་བསྐྱུར་བ་རེད། དེ་མ་ཟད་ཁྲིམས་ར་ནས་འདྲི་གཅོད་བྱེད་སྐབས་མི་བསད་པའི་གྱོད་དོན་གྱི་སྐོར་མི་འདྲི་བར་གྱོད་དོན་དང་འབྲེལ་བ་མེད་པའི་མོར་སའོ་མི་སྒེར་གྱི་གནས་ཚུལ་མང་པོ་དྲིས་པ་རེད། འདིའི་སྟེང་ནས་དེང་རབས་ཁྲིམས་ལུགས་ཀྱིས་གྱོད་པ་དང་གྱོད་ཡའི་སྐད་ཆ་དང་གནས་ལུགས་སྣང་མེད་དུ་བཞག་ནས་འབྲེལ་མེད་ཀྱི་ཉོག་གཏམ་དང་འགྲོ་ལུགས་མང་བོས་བརླག་འགྲོ་བ་རྟོགས། མོར་སའོ་ལ་མཚོན་ན་ཁྲིམས་ར་ནི་ཁོ་དང་འབྲེལ་བ་མེད་པའམ་ཁྲིམས་ཐག་ཇི་ལྟར་གཅད་རྒྱུ་ནི་ཁོ་དང་འབྲེལ་བ་མེད་པ་འདྲ། ཁོ་ལ་སྐད་ཆ་བཤད་དབང་མེད་ལ་བསམ་བློ་གཏོང་དབང་ཡང་མེད། ཁོས་བསྒྲུབ་ཐུབ་པ་གཅིག་པུ་ནི་ཁྲིམས་དཔོན་གྱིས་ཇི་ལྟར་ཐག་གཅོད་བྱེད་པར་བསྒུག་རྒྱུ་དེ་རེད། དེ་བས་ཁྲིམས་འཛིན་གྱི་སྒྲིག་རིམ་ནས་བཤད་ན། མོར་སའོ་ནི་གྱོད་དོན་དང་འབྲེལ་བ་མེད་པའི་མི་ཞིག་ཏུ་བསྐྱུར་ནས་ཡོད། 3 གཞི་གྲུབ་སྨྲ་བའི་ལྟ་གྲུབ་ལྟར་ན། མི་ནི་སྐྱོ་གར་དང་ཁེར་རྐྱང་གི་རྣམ་པས་གནས་པ་ཞིག་རེད མིས་རང་ཉིད་ཀྱི་སྐྱེ་རྒ་ན་འཆི་དང་དགའ་སྐྱོ་ཆགས་སྡང་སོགས་ལ་ཁ་ལོ་བྱེད་ཐུབ་པ་མ་རེད། མི་རེ་རེའི་སེམས་ཀྱི་ཟབ་ས་རུ་སུ་ལའང་བརྗོད་དུ་མེད་པའི་ཁེར་རྐྱང་དང་སྐྱོ་གདུང་ཞིག་ཡོད་པ་རེད། དཔེར་ན། མོར་སའོ་ཡི་ཨ་མས་ཚེ་མཇུག་ཏུ་དགའ་རོགས་བཙལ་ནས་ཡང་བསྐྱར་འཚོ་བ་ཐེངས་གཅིག་རོལ་བའི་འཆར་གཞི་བཟོས་པའི་སེམས་ཁམས་དེ་སུས་ཀྱང་རྟོགས་ཐབས་བྲལ།གཞན་ལ་མཚོན་ན་རྩེད་མོ་ཞིག་ཡིན་ཤས་ཆེ་ལ། མོ་ལ་མཚོན་ན་ཐར་ལམ་ཞིག་མིན་པའི་ངེས་པའང་མེད། ད་དུང་མོར་སའོ་དང་ཨ་མ་གཉིས་མཉམ་དུ་སྡོད་སྐབས་ཁ་བརྡ་མེད་པའི་སུན་སྣང་དང་། རྒན་གསོ་ཁང་དུ་སོང་རྗེས་ཀྱི་སྐྱིད་ཉམས་སོགས་ནི་སེམས་ཀྱིས་མྱོང་བ་ལས་ཐ་སྙད་ཀྱིས་བརྗོད་དུ་མེད་པར་སྙམ། ཐ་ན་རང་གི་ཨ་མ་ཤི་སོང་ཡང་། མོའི་ཆེད་དུ་ངུ་བའི་ཐོབ་ཐང་སུ་ལའང་མེད། ངུ་འདོད་ན་རང་ཉིད་ཀྱི་ཆེད་དུ་ངུས་ཆོག་པ་རེད། མོ་ཚེ་ལས་འདས་པ་ནི་ཡིད་སྐྱོ་དགོས་པ་རེད་དམ་ཡིད་སྤྲོ་དགོས་པ་ཞིག་རེད།དེ་ནི་མོ་ལ་བལྟས་ནས་བཤད་རྒྱུ་ཡིན་པ་ལས་མོར་སའོ་ལ་བལྟས་ནས་བཤད་རྒྱུ་ཞིག་མ་རེད། མོར་སའོ་ལ་འགྱོད་གདུང་དྲག་པོ་སྐྱེས་པའམ་ཨ་མ་དྲན་ནས་མིག་ཆུ་བཏོན་ཚེ་དེ་ནི་མོར་སའོ་ཡི་སྒེར་དོན་ཞིག་རེད། དེས་རང་གི་ཨ་མར་བརྩི་བཀུར་བྱས་པ་མི་མཚོན་ལ་མ་བྱས་པའང་མི་མཚོན། དེ་བཞིན་ཁོ་རང་མ་ངུས་ནའང་བརྩི་བཀུར་བྱས་མིན་མཚོན་མི་ཐུབ། དེ་བས། ཚད་ངེས་ཅན་ཞིག་ནས་བཤད་ན་མི་ནི་ཁེར་ཚུགས་སུ་འགྲེང་བའི་སྲོག་ཆགས་ཤིག་རེད། མི་རེ་རེ་ནི་ཐུན་མིན་གྱི་ཚེ་སྲོག་ཡན་གར་བ་རེ་རེ་ཡིན་པས།གཅིག་གིས་གཅིག་གི་ཚབ་བྱེད་མི་ཐུབ་ལ།གཅིག་གིས་གཅིག་ལ་རྒྱུས་ལོན་ཚད་མ་ཞིག་བྱེད་ཐབས་བྲལ། དེ་བས་མི་ནི་འཇིག་རྟེན་དུ་ཁེར་བུར་ཡོང་སྟེ་ཕྱིར་ཡང་ཁེར་བུར་འགྲོ་དགོས། རང་ལ་འདང་རྩིས་ཆེ་བའི་ཕ་མ་དང་བུ་ཕྲུག་སུ་ཡིན་ཡང་རོགས་བྱེད་མི་ཐུབ། རང་ཉིད་གཅིག་པུས་དཀའ་སྡུག་དང་འཇིགས་སྐྲག་ཡོད་ཚད་གདོང་གིས་བསུ་དགོས། དེ་བས་མཚན་ཉིད་རིག་པའི་ངོས་ནས་ང་ཚོ་གང་ཟག་སྒེར་བ་རེ་རེ་ནི་ཕན་ཚུན་ལ་འབྲེལ་བ་མེད་པའི་མི་རུ་གནས་ཡོད་པ་རེད། གཉིས་པ། བརྩམས་ཆོས་ཀྱི་རིན་ཐང་། 1 བརྩམས་སྒྲུང་འདི་ནི་སྲོལ་རྒྱུན་གྱི་དངོས་ཡོད་རིང་ལུགས་ཀྱི་འབྲི་སྟངས་སྤྱད་ནས་བྲིས་པ་ཞིག་རེད།གཏམ་རྒྱུད་དུས་ཚོད་ཀྱི་རིམ་པ་ལྟར་བྱུང་རིམ་སྒྲིག་གཞི་སྤེལ་བ་ཞིག་རེད། བྱུང་རིམ་སྒྲིག་གཞི་དང་ལྷུག་བརྗོད་བྱེད་སྟངས་སོགས་ལ་སྟབས་བདེ་དང་ཉིང་བསྡུས་ཀྱི་ཁྱད་ཆོས་ཐོན་ཡོད། ཡིན་ཡང་འདི་ནི་དེང་རབས་བརྩམས་སྒྲུང་གྲགས་ཅན་ཞིག་ཏུ་འཇོག་གིན་ཡོད་པ་ལས་དངོས་ཡོད་རིང་ལུགས་ཀྱི་བརྩམས་སྒྲུང«ཡ་ང་བའི་འཇིག་རྟེན»སོགས་དང་མཉམ་དུ་འཇོག་གི་མེད། དེ་ནི་གཅིག་ནས་བརྩམས་ཆོས་འདིས་ཚུལ་འཆལ་གྱི་མཚོན་ཐབས་བཀོལ་ཡོད་པས་ཡིན་སྲིད་ལ།གཉིས་ནས་མཚོན་བྱའི་ཐད་ནས་ཐུན་མོང་དང་ཚོགས་པ་མིན་པར་མི་སྒེར་གྱི་ནང་སེམས་ཀྱི་འཇིག་རྟེན་དང་དེའི་གོད་ཆག་ཡིན་པས་ཡིན་སྲིད། 2 བརྩམས་ཆོས་འདི་ནི«ཞི་ཞི་ཧྥོ་སི་ཡི་ལྷ་སྒྲུང»དང་འདྲ་བར་སྐྱོ་གར་གྱི་སྙིང་སྟོབས་ཤིག་གིས་ཁྱབ་འདུག་སྙམ། སྤྱི་ཚོགས་དང་ཁྲིམས་ཁང་གི་མདུན་དུ་མོར་སའོ་ཡིས་སྐད་ཆ་བདེན་པ་སྨྲས་ཏེ་སྤྱོད་པ་རྗེན་པ་བསྟན་པ་ནི་ནམ་ཡང་གུ་ཡངས་དང་གོ་ལོན་བྱེད་མི་ཐུབ་པའི་དོན་དངོས་ཤིག་ཡིན་པ་ཁོས་ཤེས་ཡོད་ཀྱང་། ཁོས་རང་གི་ནང་སེམས་ཀྱི་བདེན་པ་སྲུང་ཆེད་རང་སྲོག་བློས་གཏང་བའི་སེམས་ཐག་བཅད་པ་རེད། འཆི་བ་ལས་ལམ་གཞན་མེད་པ་ཤེས་བཞིན་དུ་སྔར་བཞིན་བདེན་པ་དོན་དུ་གཉེར་བ་ནི་ཁོ་མ་གཏོགས་སུ་ལའང་ཡོད་དཀའ་བའི་སྤོབས་པ་དང་ནུས་པ་དམིགས་བསལ་བ་ཞིག་རེད་འདོད། དེ་ནི་ཞི་ཞི་ཧྥོ་སི་ཡིས་བྲག་རྡོ་དེ་རི་མགོར་བསྐྱལ་ཀྱང་མར་འགྲིལ་ཡོང་བ་ཤེས་བཞིན་དུ་སྔར་བཞིན་བསྐྱར་ཟློས་ཀྱི་ལས་ཀར་འཇུག་པ་དང་ཧ་ཅང་འདྲ། ཕྱོགས་གཞན་ཞིག་ནས་བལྟས་ན་འདི་ལ་ཚུལ་འཆལ་དང་སྐྱོ་སྣང་གི་བསམ་བློ་ཞིག་ཡོད་པ་འདྲ། མོར་སའོ་དང་ཞི་ཞི་ཧྥོ་སི་ཡི་འཕག་འཚག་དང་འོ་དོད་ནི་འབྲས་བུས་སྟོང་བའི་ལས་ཀ་རེད། དེ་ནི"འབད་པ་བརྒྱ་ཡིས་བསྒྲུབས་པའི་འཇིག་རྟེན་གྱི་འདུན་མས།། ཡུན་རིང་བསྒུགས་པའི་མཐའ་ལ་སྟོང་བསླུས་སུ་བྱས་པས།། ལོ་གསུམ་སྡུག་ལས་བྱས་པའི་ཨ་ཐང་ནི་ཆད་སོང་།།"བ་དང་འདྲ། 3 བརྩམས་ཆོས་འདིས་མི་བུ་སྒེར་བ་ཞིག་གི་ཆེས་མ་མཐའི་རང་དབང་སྟེ་ནང་སེམས་ཀྱི་དྭངས་གཙང་སྲུང་བར་འབད་པ་བྱས་ཡོད། དཔེར་ན། མོར་སའོ་ཡིས་མི་བསད་པ་དེ་ཁོའི་ཨ་མའི་འདས་མཆོད་དང་འབྲེལ་བ་སྤུ་ཙམ་མེད་མོད། ཁོ་རང་ཁྲིམས་འོག་ཏུ་ཚུད་རྗེས་ཁོ་ཨ་མའི་བེམ་པོའི་འགྲམ་ནས་མ་ངུས་པ་དེའང་ཁྲིམས་འགལ་གྱི་ཉེས་དམིགས་ཆེན་པོ་ཞིག་ཏུ་གྱུར་སོང་བའི་ཚུལ་འཆོལ་གྱི་གཏམ་རྒྱུད་འདིས་མི་སྒེར་ལ་ངུ་དགོད་ཀྱི་ཁེ་དབང་ཙམ་མེད་པ་བསྟན་ཡོད། སྤྱིར་ན་གོང་མ་ནི་གོང་མར་བཀུར་དགོས་ཀྱང་།མི་སྒེར་གྱི་སྤྱིལ་བུར་རང་དགར་འཛུལ་བའི་དབང་ཆ་མེད།གལ་ཏེ་ཁྱིམ་བདག་མོས་མཐུན་མ་བྱུང་ཚེ་གོང་མ་ཡིན་ཡང་སྒོ་ནས་བཀག་ཆོག་པ་རེད། འདི་ནི་མི་སྒེར་གྱི་ཁེ་དབང་རེད།གཏམ་རྒྱུད་འདིས་ཚུལ་འཆལ་གྱི་མཚོན་ཐབས་ལ་བརྟེན་ནས་མི་སྒེར་གྱི་བསམ་བློ་དང་ཚོར་བ།དགའ་སྐྱོ་དང་འདུ་བྲལ་སོགས་ལ་རང་དབང་དགོས་པའི་བསམ་བློ་བསྟན་འདུག་སྙམ། གསུམ་པ། མོར་སའོ་ནི་མི་ཅི་འདྲ་ཞིག་རེད། མོར་སའོ་ནི་དཔའ་བོ་ཞིག་མིན་ཡང་། རང་སེམས་ཀྱི་བདེན་པ་སྲུང་ཕྱིར་རང་སྲོག་བློས་གཏོང་ཕོད་པའི་མི་ངོ་མ་ཞིག་རེད། ཡང་གཅིག་བཤད་ན་མོར་སའོ་ནི་མི་ཇི་འདྲ་ཞིག་ཡིན་པ་བཤད་དཀའ་སྟེ། ཁོ་ནི་མི་ཅི་འདྲ་ཞིག་ཡིན་པ་ཤེས་དགོས་ན་བརྩམས་ཆོས་ཧྲིལ་བོའི་གྲུབ་ཆ་སོ་སོར་ཞིབ་འཇུག་བྱ་དགོས་པ་མ་ཟད། ཀཱ་མོའུ་ཡི་མཚན་ཉིད་རིག་པའི་བསམ་བློར་ཞིབ་འཇུག་བྱ་དགོས་པ་རེད། དེ་འདྲ་ནི་ངས་མི་ཆུམ། བརྩམས་ཆོས་འདི་བཀླགས་རྗེས་ཁོས་ང་ལ་བཞག་པའི་བག་ཆགས་རབ་རིབ་དེ་རགས་ཙམ་གླེང་ན་ཅིས་མི་ཆོག་སྙམ། མོར་སའོ་ནི་སྤྱི་ཚོགས་ཀྱི་རྩེད་མོའི་སྒྲིག་སྲོལ་མི་བརྩི་མཁན་ཞིག་རེད། ཀཱ་མོའུ་ཡིས«འབྲེལ་མེད་ཀྱི་མི»ཡི་ནང་དོན་སྐད་ཆ་གཅིག་ཏུ་བསྡུས་ནས་མཚོན་ཡོད་དེ། "ང་ཚོའི་སྤྱི་ཚོགས་སུ།རང་ཉིད་ཀྱི་ཨ་མའི་འདས་མཆོད་དུ་མིག་ཆུ་མ་བཏོན་ནའང་སྲོག་ཁྲིམས་གཅད་ངེས།" མོར་སའོ་ཡིས་ཁོའི་ཨ་མའི་འདས་མཆོད་ཁྲོད་མིག་ཆུ་མ་བཏོན་པས་མཐར་མགོ་བོ་བཅད་ནས་ཁྲོམ་སྟོན་བྱས། འདིས་སྤྱི་ཚོགས་ཀྱི་རྩེད་མོའི་སྒྲིག་སྲོལ་མི་བརྩི་མཁན་ཚོའི་ལས་དབང་མཚོན་ཡོད། དེ་བས་མོར་སའོ་ནི་སྤྱི་ཚོགས་དང་འདྲེ་ཐབས་མེད་པའི་འབྲེལ་མེད་ཀྱི་མི་ཞིག་གམ་ཁེར་རྐྱང་གི་མི་ཞིག་རེད། ཀློག་པ་པོ་མང་པོ་ཞིག་གི་སྣང་ངོར་མོར་སའོ་ནི་ཁོར་ཡུག་ལ་གོམས་ལོབས་བྱེད་པའི་ནུས་པ་མེད་ཅིང་འཚོ་སྡོད་ཀྱི་སྤོབས་པ་ཞན་པའི་ནང་སེམས་བདེ་ཐང་མ་ཡིན་པའི་མི་གསོད་ལག་དམར་ཞིག་ཏུ་བརྩིས་ནས་ལྡོག་ཕྱོགས་ཀྱི་དཔེར་འཛིན་གྱི་ཡོད་མོད། དོན་དུ་དེ་འདྲ་གཏན་ནས་མ་རེད། རྩོམ་པ་པོས་གསུངས་པ་ལྟར་མོར་སའོ་ནི་ལྡོག་ཕྱོགས་ཀྱི་དཔེར་འཛིན་པ་ནི་གོ་ལོག་ཐེབས་པ་རང་རེད། མོར་སའོ་ཡིས་སྤྱི་ཚོགས་ཀྱི་འགྲོ་ལུགས་མི་བརྩི་དོན་ནི་ཁོས་རྫུན་བཤད་མ་འདོད་པས་རེད། འདིར་གླེང་བའི་རྫུན་ནི་བདེན་གྱི་ལྡོག་ཟླར་གོ་བ་མིན་པར། བདེན་རྫུན་གྱི་ཆ་འཇོག་མེད་པའི་གཏམ་སྟེ་གླེན་པའི་གཉིད་བཤད་ལྟ་བུ་ཞིག་ལ་གོ་དགོས། གཏམ་དེ་རིགས་ནི་དོན་གྱི་ངོ་བོ་དང་རིང་དུ་བཀྱེད་ནས་ཡོད། འཆལ་གཏམ་འདི་རིགས་བཤད་དོན་ནི་རང་ཉིད་ལ་སྟབས་བདེ་བཟོ་བྱེད་དམ"སྡུག་ཐང་ན་ཡོད་པ་དེ་ཐོད་ལ་མི་ལེན་པའི"ཆེད་རེད། སྤྱི་ཚོགས་སྟེང་གི་མི་ཕལ་ཆེ་བས་ཉིན་རེ་བཞིན་དེ་ལྟར་གཏམ་བཤད་ཀྱི་ཡོད་ལ་བྱ་བ་སྒྲུབ་ཀྱི་ཡོད། འོན་ཀྱང་མོར་སའོ་ཡིས་དེ་ལྟར་མ་བསྒྲུབས་པ་རེད། ཁོ་ནི་མི་ཕལ་ཆེ་བ་དང་འདྲ་གི་མ་རེད། ཁོས་སེམས་ལ་ཅི་དྲན་ན་དེ་བཤད་པ་དང་རང་གི་ཚོར་བ་སྦ་གསང་མི་བྱེད་པར་དྲང་བོར་བཤད་པས་སྤྱི་ཚོགས་ཁོ་ལ་སྐྲག་བྱུང་། དཔེར་ན། ཁྲིམས་ར་ནས་ལོ་ངོ་བརྒྱ་ཕྲག་མང་བོར་དྲིས་མྱོང་བའི་དྲི་བ་སྟེ"ཉེས་དམིགས་འདི་འདྲ་ཞིག་བཟོས་པར་ཁྱེད་འགྱོད་དམ"ཞེས་པ་དེ་མོར་སའོ་ལ་དྲིས་དུས། ཁོས་"འགྱོད་པ་སྐྱེ་ཟེར་བ་ལས་སུན་པོ་འདུག་ཟེར་ན་འགྲིག"ཅེས་ཚོར་བ་དམར་རྗེན་པོ་བཤད་བྱུང་།སྐད་ཆ་བདེན་པ་འདིས་ཁྲིམས་རའི་མི་མང་བོར་ཕོག་ཐུག་བཏང་བ་བཤད་ཅི་དགོས། མོར་སའོ་ནི་ང་ཚོའི་འཚོ་བ་དང་ཚོར་ཤེས་ཀྱི་བདེན་པ་ངོ་མ་འཚོལ་མཁན་དང་སྲུང་མཁན་ཞིག་རེད། དེའི་ཆེད་དུ་ཁོ་རང་འཆི་བ་དང་མནར་གཅོད་ལའང་སྐྲག་གི་མེད། ཁོ་ནི་ཤ་ཁྲག་གདོས་བཅས་ཀྱི་མི་བུ་དམར་རྗེན་ཞིག་རེད། ཁོ་ལ་ཚོར་བ་ཡོད། ཁོ་ལ་རྣམ་ཤེས་ཀྱི་དྭངས་གཙང་ཡོད། ཁོ་ལ་ནང་སེམས་ཀྱི་འདུན་མ་ཡོད། འདི་ནི་མིའི་རིགས་ལ་ཆེས་མཁོ་བའི་སྟོབས་ཤུགས་དང་རེ་སྙེག་ཅིག་མ་རེད་དམ། གལ་ཏེ་མི་གཤིས་ཀྱི་བདེན་པ་དང་ནང་སེམས་ཀྱི་དྭངས་གཙང་། རང་དབང་གི་འདུན་པ་སོགས་ཡལ་བར་དོར་ཚེ་མིའི་རིགས་ནི་རང་ཉིད་ལས་རྒྱལ་མི་ཐུབ་ལ་འཇིག་རྟེན་ལས་དེ་བས་ཀྱང་ག་ལ་སྲིད། འདི་ནི་ཀཱ་མོའུ་ཡི་ལྟ་ཚུལ་རེད། ངས་བརྗོད་འདོད་པའང་འདི་ཡིན། དེང་སང་གི་མི་ནི་ཁེར་རྐྱང་ལ་ཧ་ཅང་སྐྲག དེ་བས་ཁེར་རྐྱང་ལ་སྡང་། ཐ་ན་ཁེར་རྐྱང་གི་མི་ལའང་སྡང་། དཔེར་ན་མོར་སའོ་ལ་སྲོག་ཁྲིམས་བཅད་པ་ལྟར་རེད། རྒྱུ་མཚན་ནི་ཁེར་རྐྱང་དུ་འདུག་ཕོད་པ་ནི་བདེན་པ་དང་དྭངས་གཙང་སྲུང་ཕོད་པ་རེད། འཇིག་རྟེན་དང་སྤྱི་ཚོགས་ཆེས་སྐྲག་ས་ནི་བདེན་པ་དང་དྭངས་གཙང་རེད། དེ་བས་སྤྱི་ཚོགས་ཀྱི་མི་ཁེར་རྐྱང་དུ་འདུག་མི་བཟོད། ངོ་ལ་གདོང་འབག་གོན་ཏེ་ངག་ནས་སྐྱག་རྫུན་ལབ་ནས་འདུ་འཛི་དང་འུར་ཟིང་ཁྲོད་འཚངས་ནས་རང་ཉིད་སྦས་ཐབས་བྱེད། རང་ཉིད་ཀྱི་སྐྱུགས་བྲོ་བའི་ངོ་གདོང་དང་ཉམ་ཆུང་བའི་སྡར་གཤིས་སྦས་ཐབས་བྱེད། འདིའི་སྟེང་ནས་བཤད་ན་ཁེར་རྐྱང་དུ་འཚོ་བ་ནི་སྤོབས་པ་དང་ནུས་པ་ཁྱད་པར་བ་ཞིག་རེད། མོར་སའོ་ལ་སྤོབས་པ་དང་ནུས་པ་དེ་ལྡན་འདུག་སྙམ། དེར་བརྟེན། ཁོ་ནི་དཔའ་བོ་དམིགས་བསལ་བ་ཞིག་རེད་ཅེས་བརྗོད་ཀྱང་ཅིས་མི་ཆོག
有时候觉得自己活得行尸走肉，生活是无意义的堆叠。即使上了大学，自己的生活还是三点一线没什么变化。一个人吃饭睡觉，学会面无表情地回复一个“收到”的可爱表情包。绝望不是嘶声大喊，而是麻木地承受。不懂修饰的人，要如何艺术地过完自己的一生？舞蹈，歌声，摄影？这些都与我无关。看书是唯一的消遣，但同样意味着一个人的独行，我能感知书中人的喜怒哀乐，但是我没法用同样的震撼力向他人分享，“兴来每独往，胜事空自知”。 但是我说这些，绝不是一味的消极埋怨，且看下文。 直到有一堂课，老师给我们介绍了“存在主义”哲学。它的核心观点是：世界是荒诞的，人生是无意义的，但是我们还是要通过“自由选择”反抗绝望。 何为“自由选择”呢？《西西弗神话》中，西西弗一次次将巨石推向山顶。他的生活有什么意义可言？坚持下去，他的生命是无意义的堆叠。放弃，意味着死亡。可是存在主义认为：成功不是以好的结局为标准的，存在即活着本身就是一种英雄主义，它体现在你在绝境中的自由选择。沧海横流，方显英雄本色。 有人说余华的《活着》，20世纪是中国的存在主义。我才警觉余华老师的伟大，从前那句序言里我读不懂觉得绕口的话：人是为活着本身而活着的，而不是为了活着之外的任何事物所活着。那一刻得到了诠释。余华何止是回答了20世纪中国人的问题，即使到了21世纪，人们还在为活着困扰。 一位老师告诉我，难过的时候就去读一读苏轼。我一直觉得苏轼是个宽容的天才，即使遭受了那么多罹难，他不怨恨的同时还能做到那么乐观。他的诗词没有很多技巧可言，但是其中蕴含的人格魅力熠熠生辉。“九死南荒吾不恨，兹游奇绝冠平生”这何尝不是一种英雄主义？ 很喜欢《Take a walk》这首钢琴曲，分明的节奏打在黑白琴弦上，像一个人在暗夜独舞的脚步声。
《局外人》主要是以主人公默尔索意外杀人事件为线索展开，主人翁性格特点具有单体人物个性，也具有社会时代的背景标签，现在来简单说说： 默尔索的性格极度冷静（借用作者对人物性格的定制性描述），对所有事情都有一种漠视，冷静和冷漠体现在生活各个方面，比如对母亲、工作、婚姻的态度都显得极度冷漠，以对婚姻的描述为例，玛丽问默尔索是否愿意结婚，默尔索回复“如果她要，我们就结”，感觉结婚这个事情可做可不做，事不关己。在与社会融入程度上来看，主人公的行为与现实感觉格格不入，言谈离经叛道，让人惊诧。 默尔索这个角色对现实世界和人生看得还是非常“通透”，这个通透有着对人类生存状况的尴尬与无奈有清醒的意识，正如作品中主人翁被判定死刑后在囚室对死亡的思考，不愿妥协，不愿自欺欺人，不愿活在虚伪的世界里，不愿费力讨好任何人，尤其是神父来拯救他“所谓的儿子”的对话，真是让人感觉舒畅，生活不需要那么多的虚伪，最终赴死感觉对默尔索来说更是种解脱。 作品所属的社会制度和司法体系对人性的漠视、对生命的冷漠贯穿全文，纵观法庭对默尔索案件的审核，审判长、检察官，甚至包括律师在内的司法人员，对案件的分析更多的关注聚焦于默尔索的人性和人格上，通过种种揣测和臆想给默尔索强加人设，反而与案件相关的内容无关紧要，以背离案件自身主观引导案件的审核，默尔索的行为方式、生活方式、思考方式成为导致他被判处死刑的原因，而非他过失杀人，作品更多是对时代和社会体制的讽刺和批判，是社会制度和司法制度对人性和人文精神的摧残。 作者以点概面，默尔索的遭遇不仅仅属于单个个体的遭遇，是整个时代背景下深受社会体制和司法制度伤害的民众的代表，是社会体制和司法制度对人性的践踏，是充满不公和歧视的，主人公默尔索这个“局外人”是具有普遍意义的，这个时代有千千万万个“默尔索”，你就是“one of them”，正如著作的名称“局外人”而言，虽为主人公，但他的存在被社会及司法体制默认为“局外人”，可能就是著作名称的由来吧。 好的作品可以让人看到时代和社会的不足，进而引发人类的思考，“局外人”无疑属于经典名作之列，期待加缪的其它大作。
堪称阅读名著踩过最大的雷，那些推INTJ挚爱这本书的你们是认真的吗。 1、（主旨）可能这本书是先驱？但现在看里面对所谓社会制度的批判已是老生常谈。 之前看各种推荐，都提到对社会制度的反思——荒诞的社会制度如何吞噬一个社会局外人之类的，我当然很感兴趣，以为是《1984》那种见微知著的大格局型的，结果并不是，只着眼于一个男人的普通生活，然后他杀了人。而这本书里涉及到的“社会围剿”，也就是男主杀人后来自各方的审判：司法，媒体，宗教，社会大众。先不提男主在审判中的不配合态度，各方人云亦云对他的污名化，都是可以想见的，所以所谓对社会制度荒诞的批判，毫无亮点。 2、（人设）你要谈社会制度荒诞，就不该聚焦一个脱离社会公约的人。难道作者信奉/推崇的是极端个人主义？ 人作为社会群居动物，除非避世独居，多少得顾忌点社会观感吧。这个男主角，从开头母亲去世的后事处理，到找性伙伴，到结交家暴的邻居朋友等一系列操作，都是一个随己所欲，漠视他人社会观感，甚至内心还要轻蔑别人的人。比如他自己在葬礼上毫无悲伤感就算了，看别人哭他内心独白还会觉得烦躁——这就很傲慢自私冷血了。所以这样一个人，杀人之后被社会“污名化”，逻辑上也没毛病吧？而男主的杀人动机，第一枪勉强理解为积攒已久的潜意识情绪，在烈日炙烤下的一个爆发，但后来连着又开了四枪？我：？？？？然后他依然觉得自己没毛病，一点错没有。这样的人设，除非他避世独居远离社会，不然就算不是杀人事件，身边人的观感也不会好。 3、（男本位思想）看老男作者的书基本都男权视角明显，有些考虑到时代整体观感可以忍，但这本特别严重，女性几乎没个人样了。 男主的妈妈死了，男主：无感，快点埋了。想发泄性欲了，男主：立刻去物色一个女的来性交（然后这个女的还爱上男主并主动求婚，在男主被捕后还不离不弃坚持了好一阵子）。男主的邻居打女人被报警，男主：好的，我帮你做伪证。就真的站不住脚啊！男主要是全程漠视这个社会也就罢了，偏偏还时不时参与一下社会活动，对社会有索求，但又不考虑社会后果。审判期间，神父跟律师轮流劝说，他还是一副：少来管老子的事，你们有什么资格管老子。感觉不是社会制度逼死他的，更像自己蠢死的。 这本书死忠真的很多，想了又想，还是不理解共情甚至推崇默索尔的，难道是向往那种孤傲的，高高在上的，不被世俗理解的“苦情感”？总之都是世俗的错，谁不理解就是你还不够理解==（中二期也不至于此吧，内耗跟对外破坏可是两个概念）不知道作者的本意，也是这样吗？
吃人的道德法庭一直存在着，还继续存在着…… 不在妈妈的葬礼上哭泣，抽了烟喝了牛奶，不见妈妈的遗容，你是罪恶深重的； 不信仰上帝拒绝承认基督还拒绝忏悔，你是十恶不赦的； 跟皮条客混混做朋友，随随便便帮他做旁证，你也是坏蛋一枚。 至于你是过失杀人还是故意杀人，这个区别不重要，法庭也不关心。 道德法庭关心的是你的社会标签、性格、生活细节的表现，你是主流世界认可的正常人还是异类。你诚实和真实的人性展露，更是可恶不可原谅！我们要罗织你的罪名，进行“无限上纲上线”的扼杀。 就凭你前面几宗罪，道德法庭可以代表全法兰西人民送你上断头台，判处死刑。 荒谬吧，荒唐吧，有社群就有道德法庭，这似乎是必然的。 默尔索爱着自己的生命，诚实随和，凡事都无所谓无可无不可，喜欢当下最真实的心情、工作、环境、友谊、爱情。他感受生命中最普通的幸福，活着就是生命存在的意义。 “我听见自己的心在跳动，我不能想象伴随着我这么多年的心跳声，有朝一日会停止…………。我最后对自己说，最合情合理的办法，就是不要勉强自己。” “我当然爱妈妈，妈妈也一定感受到了解脱，因而准备再重新过一遍。任何人，任何人都没有权利哭她。我也没有。” “我以前有理，现在有理，将来永远有理。我以这种方式生活过，我也可能以另外一种方式生活。” 可这些话只是他的内心独白，却没有在法庭上大声的呐喊去挞伐这伪善的社会，哪怕被驳回、哪怕以卵击石、哪怕所有的声音一边倒，也要拼尽全力去捍卫自己最后的人权，为什么不呢？ “庭长问我是不是有话要说，我考虑了一下，说了声“没有”，立刻就被带出了法庭。” 一个人的生活模式必须由他人或者社群来规定，多么可笑。法庭内外的人结成统一联盟成了局内人，而真正的被告默尔索成了局外人发不出自己的声音，无力反抗。宁愿被吃人的道德法庭处决，也不愿意去妥协去抗诉。我想加缪的意图在此吧。 临刑前在牢狱，神甫喋喋不休最后的规劝，默尔索忍无可忍做出不可遏制的咆哮，也是对世界对生命对活下去的极度厌倦，生无可念，生无可恋。 一个不演戏作假的人，就是社会的局外人，这样的人让社群、让司法感到害怕，凡有悖于普世价值观的异类，出现一个绞杀一个，是呈现给道德法庭鲜活的祭品。每个人失去了展露自我人性最本真的可能性，是人类的荒谬，更是社会的荒诞。 我的命不属于我，你们都安排好了，我必须得死，因为我是真正的局外人。但我的灵魂，你们再也无权审判。。 梵．歌 13/06/2018
小说里的主人公让我愤恨，这还是头一遭。 书评中不剧透，是我的原则。所以关于主人公的性格、他的为人、他的遭遇，我建议书友自己去书中找寻答案，这里我只谈自己的感受。严格意义上来讲，这或许不可被称作书评。 我恨他，是有缘由的。王尔德说：“我们都讨厌和自己有相同缺点的人”。 是的，我也有从局内向局外出溜的倾向。不过，我也很乐观，并不为此而感到特别的恐慌。诚然，与众不同、特立独行，在现今这个世界上，依然是危险的，甚或是致命的。但“做个理性的有独立思考能力的人”抛给我的媚眼更具魔力，管他另类不另类。 导致我思想变异的罪魁祸首我想是书籍。随着书籍带给我的奇思异想越来越多，我发现我与周围喜爱追剧、沉迷主流媒体的人差异也越来越大。或许我们都属于中毒颇深的人，唯一区别在于食用的是致幻剂还是镇定剂。 所谓朋友，就是两个躯壳一个灵魂。三观接近的人，才会酒逢知己千杯少。 阿尔贝·加缪是一位哲人，他通过作品，为人们讲述着绝望。 哲学是个好东西，它是科学的母亲。 科学告诉了我们“what”，哲学则揭示给人类“how”。 我建议朋友们有时间该多读一读哲学类书籍，这对认识我们周遭的一切会大有裨益的。 如果你想了解孤独， 我推荐你读海德格尔的《存在与时间》； 如果你想深究快乐， 亚里士多德的《尼可马各伦理学》有部分答案； 对痛苦感兴趣？ 叔本华的《世界之为意志与表象》或许是不二之选； 关于勇气， 尼采的《悲剧的诞生》不容错过； 欲望的来源， 请参见弗洛伊德的《梦的解析》； 你想节制， 柏拉图的《理想国》会给你答案； 想逃避空虚， 克尔凯郭尔有《恐惧与战栗》； 对创造不明所以， 可以翻看柏格森的《创造进化论》； 感到迷惘？ 荣格提供了《寻找灵魂的现代人》； 欲成为明智之人？ 马可·奥勒留有《沉思录》； 你怀疑一切？ 笛卡尔的《第一哲学沉思录》不错； 关于信念， 《疯狂与文明》中福柯谈及很多； 关心命运？ 斯宾诺莎的《伦理学》不容错过； 何为自由？ 康德的《实践理性批判》不错； 不想放弃希望？ 推荐你莱布尼兹的《神义论》； 总是饱含恨意？ 霍布斯的《利维坦》要啃啃； 想爱泛滥， 圣·奥古斯汀有《忏悔录》； 至于生和死， 萨特的《存在主义是一种人道主义》、列维纳斯的《总体与无限》，定会让您爱不释手。
我竟然在完全不知道的情况下，看完了加缪的传世名作《局外人》。 说起来也是因为我有点太无知了。 那天周六，我一个人去了北京亚运村图书大厦，没错，就是个大书店。 在书店里，我无意间看到了一本叫《异乡人》的书，还是加缪写的。当时完全没有把这本书和《局外人》联系起来，因为我之前并没有看过《局外人》这本书，只是单纯的听说过。 书虽然很薄，但是我当天还是没有看完，只看完了上部。 第二天，我又坐了一个多小时的地铁，来到了书店，继续看完了剩下的部分。看完后，我沉浸在书中，感到一种莫名的感伤和对世俗的沉思。 我转过身，便看到了局外人。 是的，我看到了一本《局外人》，我感到很欣喜，想着又发现一本加缪的作品。可是翻开看了看，一种熟悉的感觉出现了，因为我记性不太好，又再次转过身去，拿起了那本《异乡人》比对了一下，没错，就是同一本书，只不过翻译的名字不一样。 异乡人这个名字，就像一个局外人一样，独立于人们所熟知的《局外人》这个名字之外。 它可能翻译的不够贴切，但是却足够自我，我猜翻译这个版本的人，应该也是一个十足的局外人吧。 1957年，44岁的加缪凭借《局外人》这本书，成为了法国历史上最年轻的诺贝尔奖得主，《局外人》作为一部荒诞文学作品，被称为二十世纪整个西方文坛最具有划时代意义的小说之一。 在获得诺贝尔文学奖时，瑞典文学院评价加缪说： “他作为一个艺术家和道德家，通过一个存在主义者对世界荒诞性的透视，形象地体现了现代人的道德良知。” 这世界很荒诞，且一直都是如此。 书的开头就让我非常的震惊，之所以用震惊这个词，可能是因为，我作为这个社会大众的一份子，也很荒诞吧。 今天，妈妈死了。也许是在昨天，我搞不清。我收到养老院的一封电报：“令堂去世。明日葬礼。特致慰唁。”它说得不清楚。也许是昨天死的。 这样的开头，相信能够触及每一位读者的情感底线。 自己的母亲去世了，却是这样的无动于衷，或者说是漠不关心。 书中的主人公叫默尔索，是一个普通的公司职员。 他坐公交车来到养老院，因为着急赶公交车，使他感到疲惫，一路上他是睡着过来的，而且睡得很沉，沉到靠在邻座人的肩膀上而不自知。 他的母亲已经被装进了棺材里面，默尔索看到棺材时，一下子就注意到了盖子上已经拧上了螺丝钉，只不过拧的很浅。 但是当工作人员问他要不要再看一眼他的母亲时，他却拒绝了，他说不清是为什么？当然，读者也就只能猜测了。 他甚至在守灵的时候，喝了咖啡，抽着香烟，和工作人员自然的聊天。这一切，都不像是一个刚刚失去母亲的人该有的行为，真的很让人费解。 但是越往后面看这本书，你就会发现，其实默尔索的心里，并不是不悲伤，只不过他就是这样一个人，他不会用世俗中那种，碰到什么事情就应该有什么样的心情，做出什么样的行为的这种标准来要求自己，他只是按照他自己的那种，最真实的方式活着，就像是一个“无所谓”先生一样。 母亲下葬后的第二天，他便和昔日的女同事，一起游泳，一起看电影，开始了交往，这一切，都让人费解，甚至是生气，他怎么可以这样？ 默尔索真的就像一个世俗的局外人一样，活在自己给自己构筑的世界里，不可谓不真实。 当女友问他要不要结婚时，默尔索却说，如果你想的话，那就结婚好了。应该没有哪个女生能够忍受男友这样毫不在乎的态度的，当然默尔索的女友也不能忍受，她继续追问默尔索是否爱自己，而默尔索却说，这个问题毫无意义。 老板要求默尔索去一个新的地方上班，并表示这对于年轻人来说是一个很大的机会，他应该去看看更加广阔的世界，改变自己现在的生活。 老板或许是出于好意吧，可是还是被默尔索拒绝了。 他对老板说： 人们永远也无法改变生活，什么样的生活都差不多，而我在这里的生活并不使我厌烦。 在默尔索的世界里，不能说他是一个无欲无求的人，但是他真的很佛系，很自我。他与这个被各种世俗标准充斥的世界格格不入，我不知道该用赞扬还是批评的话来评价他。 但是我又一想，我为什么要评价呢？那是别人的生活方式而已，跟我好像并没有一毛钱的关系。 如果要我做出评价，那也只不过是为了彰显自己的某种水平或者认知，没有意义，确实，没有一点意义，我只需要接纳这个世界的不同就好了。 《局外人》的第一部分，在一宗意外的枪杀案中结束。 凶手正是默尔索，是不是很难理解？这个人畜无害的默尔索竟然杀人了。 如果说，默尔索在书的第一部中，是这个世界的局外人，那么在第二部中，他就是自己案件的局外人了。 他当然是被逮捕并关了起来，开始接受繁杂的法律程序。 按照书中的描述，默尔索开枪杀人，是有出于自卫的原因，可是在案件审理的过程中，事实被掩盖，法官们只是翻出了他之前的种种表现，来对默尔索的人性进行论断，进而来判定他的罪行。 比如，他没有看母亲最后一眼，他在守灵的时候竟然还能谈笑风生，他在母亲下葬后就和女友约会交欢。 这些不能够被社会大众所理解的行为，成为了将默尔索推向死亡深渊的绝佳推手。 而在这漫长的案件审理过程中，几乎没有人想要听默尔索发言或辩解，而他本人在最后也选择了沉默，就好像这个案件和他没有关系一样。他甚至觉得律师们在法庭上的辩论很吵，而他只想早点回到牢房睡觉。 加缪在书中花了很多的笔墨，来描写主人公默尔索的心理活动。即使是面临控诉，他依旧是那样的佛系，他也不相信上帝，不进行辩解，哪怕他稍稍的说一点假话，他都不至于被判处死刑。 他怕死吗？当然怕，可是最后他还是沉默了，没有上诉，也没有过多的宣泄。这个局外人，就这样在这个荒诞的世界中，走向了终点，留给读者无尽的思索的空间。 这个世界确实很矛盾，而正是每一个矛盾的个体组成了这个矛盾而又荒诞的世界。 我们不得不用这个社会所希望的方式，去做事，去说话。如果你做出一点反抗或者是有一些不符合世俗习惯的行为，你就会立马成为这个社会的异类。 别人会觉得你很荒诞，而真正荒诞的恰恰是这个世界。 用加缪的话说： 我们这个社会，要是在母亲的葬礼上哭不出一滴眼泪，是会被判死刑的。这也许就是对世界的最大的讽刺吧。 最后，我们到底该怎么去活，该以什么样的方式或者态度去活？这个问题，没有一个标准的答案，但是终逃不过世俗的约束。 这样也很好，不要抢着去做一个局外人，那样不好，除非那本就是真正的你。
说实话，我无法理解这部作品，一点也理解不了。它整个充斥着燥热、沉闷、模糊、昏昏涨涨又黏腻的令人不适的感觉，比在食堂里遇到一个坐在你对面大声吧唧嘴的陌生人还让人难受。书中的神父说：他这样生活是让人无法忍受的。非常正确。看一个书评，说主人公始终是精神自由的，我看他根本没有精神。这个人，从头到尾只有一个字能描述他，就是——哦。随便、无所谓、行、就这么着吧、你说得对、嗯。 还有一个让我极其烦躁的点就是，书中有时描述到女性，男女关系，或是有关的什么，然后在书评中读者就迫不及待地给它们套上粗制滥造的现代词语，忙不迭地把它们引向现代热门话题，在这些人看来，似乎每一本书都在讨论这些事，每个无论是古代现代的作家都在写这些事。我无意讨论女权，首先我不了解，也没有读过相关的书籍，其次有关这方面社会的热度太大，任何一个小小的石头都能掀起巨大的争吵讨论，引来的愚蠢的男人女人无限地兴风作浪。提倡女权是正确的，但无论怎样，都不应该在一个跟它毫无关系的作品底下讨论这些事。 书中不时出现冗长的环境描写也让我头晕。我看不出来它们有什么用。 这本书我唯一喜欢的是主人公的名字，默尔索，很舒服的名字。 至于为什么选择推荐，因为理解不了这本书是我的问题，而这丝毫不影响它仍然是一部经典佳作。 最后，最近不会再读文学了，我已知道目前我渴望的是什么。
本书的主人公默尔索是一个被社会边缘化的人物，他与周围的人格格不入，不参与任何社交活动，甚至对母亲去世的感受也十分淡漠。他的行为和言论常常被视为离经叛道，不合时宜。然而，正是这种与众不同的人生态度，让默尔索成为了一个“局外人”，游离于主流社会之外。在阅读过程中，我逐渐意识到，默尔索并不是一个简单的反叛者或异类，而是一个深刻思考人生意义的哲学家。在他看来，人生本身就是荒诞的，没有任何目的和意义，因此他选择过一种自由自在的生活，不受到任何束缚和限制。通过默尔索这个角色，加缪向我们展示了一个荒诞的世界观。而默尔索正是这个世界的见证者和思考者，他以一种冷静和理智的态度面对生活的种种困境和挑战。他不抱任何希望，对一切事物都无动于衷，这种看似冷漠的态度却恰恰是他对于人生的深刻思考和反思。我们常常为了追求所谓的成功和幸福而努力奋斗，但却忽略了生活的本质和意义。我们常常被社会的价值观所束缚，认为只有拥有财富、地位和名声才能获得真正的幸福和自由。默尔索所言，“没有目标的人生还是得继续”，我们需要面对现实，珍惜当下，过好每一天。通过默尔索这个角色，加缪向我们展示了一个荒诞的世界和人生的真相。虽然我们无法改变世界的荒诞性，但我们可以选择以一种清醒、理智的态度面对生话。要勇敢地面对人生的种种困境和挑战，找到属于自己的真正意义和价值。
5小时读完. 第一次较长书评。 加缪写小说的功力不必多说，仅凭这一点我就能打个3.5星。 先谈谈我对男主的印象和理解。 默尔索在我看来是如堂吉诃德般具有先创性的稀有人设，倦怠、淡漠、坦然、厌世的病秧秧的意识形态堪称独一无二，比起《鼠疫》中的里厄、塔鲁少了很多正向的人格魅力，包括无私精神、英雄气概等，却更能勾引起我的尝鲜的兴趣。 默尔索对于亲人之死、事业、爱情、婚姻、社会风俗乃至于在我们看来不可或缺的诸多道德圭臬与人本天性都缺乏重视，哪怕杀了一个活生生的人他也并无悔恨，而到了本书的尾声他似乎对于生死亦看得淡了。 有书友说他并不是真正的局外人，不然他就不会帮助雷蒙做一系列的事情，而会早早躲开。但在我的眼中，所谓的“局”并非是指具象的人类社会以及其中发生的诸多事情，而是抽象的社会认同感与人类所共有的意识形态。局外人不是如竹林七贤般身体上避开人类世界的隐士，而是精神层次上脱离群众范式的怪胎，正如我之前所说的，对于很多在平常人看来重要至极的事情默尔索都抱着淡漠的态度，但他并不会去主动刻意地去逃避，只会觉得什么都无所谓。回顾默尔索对老板和玛丽的回答，无论是去巴黎工作还是结婚怎么都可以，关于雷蒙的事情也是一样，写信、作证、帮忙打架干不干都行，常人可能觉得不可理喻的事在他眼中和吃饭喝水并无差别，再鉴于雷蒙对他不错自然就去做了。 而正因为默尔索缺乏一些在他人身上普遍存在的情感与思想，少了很多占内存的东西，脑回路比较直白，他的思想中心自然就放到了直观感受上，这也是为什么我们读书时可以经常发现默尔索观察的细致与全面，同时也解释了他为何会收到生理因素的较大影响：每个人的注意力都是有限的，有些人关注思想上的精密与情感的纠结，于是生理官能便较为迟钝，而默尔索则刚好相反，于是他对炎热、光照等引发生理感受的外在条件便格外敏锐，甚至最终引发了命案。 正因为上述默尔索与普通人的不同，他才会屡屡面对群众的审判，从法律到道德再到信仰。有意思的是，无论是书里还是书外，无论是检察官、陪审员、神甫还是三次元中的读者都参与到了审判当中，翻阅书评能找到很多对默尔索的口诛笔伐，引用一句甚中二的话：此刻艺术达到了顶峰。 当然我对默尔索的观念也并不是照单全收，其实依我的浅见就算是加缪本人也不一定就完全认同男主的思想，在我看来默尔索更像是加缪将自己的哲学理念极端化而构建成的实验体，一场场对男主展开的审判，亦是对于法律、道德、信仰等等规则樊笼的挑战，局外人这个特殊的存在便是撬动我们沉寂以久的思想齿轮来重新解构那些约定俗成的范式的杠杆。他的职责仅仅是带给我们思考与追问的契机，所以其本身并不需要十全十美，譬如带给我们学习兴趣的第一本书，难道我们就要要求它上面写的都是不可动摇的真理么？这种对于一切的重估与评判能够使我们脱离诸多华而不实的品德、风俗等等，于我们往后的人生有着重要的指导作用，而这种怀疑与批判性态度也将令人对于标新立异的事物更加宽容和富有耐心，不会再以顽固不化的守旧精神去抵触和消灭，避免了我们变成更多的“检察官”。 在解构一切的过渡期后，我们会产生属于自己的具有独创性的经过检验与审视的观念体系，而默尔索的观念核心就在于不演戏作假以及把握真实，总而言之就是活的简单。他从不诉诸在世人眼中崇高无比的道德理想，亦不屈从那些名为救赎实际是为了驯化民众的所谓上帝，他踏踏实实、随心所欲的活，把握当下，把握生命，乃至于把握死亡，这样一份真实和简单却胜过那些满脑子宏观叙事张口仁义道德的行尸走肉，但这也注定他在这个复杂的尘世中注定被挤到边缘，并最终以悲剧收场。 言而总之，此书无疑让人受益非凡，另外，在读的时候不妨也做一下这本书的局外人，不必刻意去同理和带入男主，首先默尔索本来就是一个极端化的思想实验体，其次那不是反而违背了这本书的核心思想吗？我们始终需要保留自己的主观性，无论对其他人物还是男主皆不可照单全收。
他们说，妈妈死了，我没哭，这是无情，该死。隔天就和女友厮混，这是不孝，该死。挑拨朋友仇家互斗，这是不义，该死。我合该天地不容，人神共愤，但你们企图用来拯救我的那一套，又算什么？我杀了人，只因夏日阳光太刺眼……这是加缪笔下与众不同的默尔索。 每当在书里电影里看到这种麻木的人，自私的人，消极的人我其实都能共情，我能理解卡拉马佐夫里的老卡，能理解月亮里的斯特里克兰，能理解骆驼祥子，也能理解局外人的默尔索，我在一些时刻甚至想加入他们的生活，因为我觉得我还是端着架子在生活的，我还没有一拳打破那个看得见的屏障，我没有默尔索自在，我是这么认为的。我没办法坦然接受平凡的生活，没办法接受平平淡淡混完一生就算了，可能是因为我以前就是比较上进，对自己要求比较高的人。我知道人生只有一次，我知道人生不能重来，我也知道有意义的人生很有意义，但为什么就非得获得世俗的成功才行呢？如果仅仅是这样，我或许会是快乐的小蝼蚁，但真的面对失败，面对旁人有意无意的比较，又开始慌神：这样真的好吗？我以前不是这样的，是不是要做出改变……然后又陷入死循环。我突然很想成为默尔索这样的人，自私和麻木有的时候就只是一种对生活的反作用力，有的人在对抗，有的人放弃了对抗，有的人活得真实一点，有的人活得体面一点，这都无可厚非，当社会的堕落带动个人的堕落时，当愤怒没有了拥趸，当拳头被捏碎，我觉得沉沦或许有了一定道理可言。 抛开我强烈的个人主观意识，我觉得这本书还挺精彩的，虽然我读的一知半解，没有深刻理解局外人到底是怎么样的内涵。 书中描写的热让我在这炎炎七月颇有感触：“我把窗户大大敞开，感受着夏夜在我们的棕色皮肤上流走，真是妙不可言。”“光天化日之下强烈的阳光，照在我脸上，就像打了我一个耳光。”“白昼在沸腾着的金属海洋中抛下了锚。” 法庭的那一段：我感觉试图用默尔索这个人的品行问题来给他定一个完全无关的事件罪名，以及和当时所有人的表现，让我现在都历历在目，也是我认为最精彩的部分。这部作品透露出来的冷漠，麻木，绝望之外，又让我觉得有些自由和洒脱，让我觉得与我的某一面产生了共鸣。 最后：一切特立独行的人格都意味着强大。希望我可以做一个强大的大人，不惧怕在我表现出不同时候，其他人怎么对我指指点点，世俗的批判将对我毫无杀伤力。
莫名地发了几次都无法显示。 “我只有是我自己的局外人，才得以成为社会的局内人。” 这是我看完全书后最强烈的念头。 默尔索｜一个考不好阅读理解的高龄留级生。 我总是频繁地觉得这个世界是一场盛大的语文考试，文字语言发展到今天，作为“社会人”被要求应具备基本技能，也就是常说的“眼力见”。很显然默尔索是没有的，或者说是被他放弃的。他认为不必、不用、不重要、不好因而放弃的——我更愿意这么理解。他会直白地说无意义，会在气氛到了的时候还坦然地说不爱，会在守夜的时候该吃吃该喝喝该睡睡，俨然一头因为舍不得把天生的兽性野性退化掉，因此拒绝被驯化出社会性的动物。 好像到这里会延伸一个问题，一个一直会被讨论但始终没有结果的问题：人的天性和社会性到底是不是完全对立冲突的？二者之间到底存不存在两全法？ 如果再往深了说可能会触及性本善还是性本恶的问题，这里不谈，无所谓善恶，只是单纯从人向内的利己这一角度和让渡成全的向外之间可能存在的矛盾浅聊一些自己脑子里的怪想法。从我接触这些概念以来，私欲和公德有种没来由但理应当的对立，突然就在想，到底是谁先把这两者对立起来的。我没有去考究没有查资料，不想把读后感写得跟学术论文一样，只是感觉在我形成某种价值观之前，就已经先有既定的范式在告诉我，要顾大局的话就得摒弃或者抑制私欲，就好像私欲的存在必然会/很大程度会阻碍大框架的和谐和进展。所以假如我把目光投放在这些非此即彼、你死我活的对立性质的欲望上，很难聊出什么东西，于是我只聊类似于“懒惰”“冷漠”这种不损人利己只是比较不被社会主流崇尚但本质上确实没什么伤害性的特质。 我到底能不能在成为社会所普遍接受的阳光开朗热情的人的同时，也做一个愚钝麻木直白的人。这是我最想梳理出个一二的问题。因为默尔索就是这么一个不解风情又不合时宜的人，他只说他自己承认的话，只做自己当下天然被驱动去做的事，不奉承不谄媚不吹捧不附和，也不为了场面事说漂亮话。他“清澈”得不像一个能在社会上找到工作还有伴侣和朋友的人。但他就是这么被剥夺自白权利然后被社会的主流冲走的。 当善恶与行为外表强关联甚至强到足以作唯一直接关系时，好人和坏人长什么样子会做什么事已经昭然若揭了。这是加缪所刻画的这场庭辩的荒谬所在，也是我们在社交过程中免不得会套进去的诸如“首因效应”“恶魔效应”。所以好像转到最后，默尔索忠于表达最本真的他自己，以一种更孤僻更不被待见更笨拙的方式，成为了他自己由内而外的局内人，却成为了社会范式的局外人，因此成为自己命运——由于自己在社会中生存且要受社会约制故而要被社会决定的命运——的局外人。 自从人成为社会性动物之后，要在社会中得到认同就得成为社会主流喜欢的样子，除非你不在意外界评价无所谓独来独往，又除非你能够接受这种社会到个人之间两幅面孔的割裂，否则就得这么真真假假地活着嘛？所谓的见人说人话见鬼说鬼话，见自己不说话吗？我不知道。后来我习惯了割裂就也不用太关注这个问题了，只是我感觉那应该不是问题的答案。 范式｜一种标准性示范，披着柔性外衣刚性矫正器。 默尔索入罪就是因为他不符合当时社会对于一个“正常人”一个“有道德的人”的范式，因此他没有自白的权利，也没有办法为自己那几枪做什么申辩，更无力面对那些他根本无法认同不会接受的基于范式的指控。所以我经常会想，社会范式存在的意义是什么，以及它到底如何演变成今天这种刻板生硬的模样。 感觉上应该是从教化开始的，文明发展到一定程度之后，有了分工有了分配，就有了比较有了更好更棒的某个，于是“榜样”开始发挥他的力量，以一种号召、倡导的神圣光环的形象出现，被推崇被学习，学得像就能获得各个维度上的更多，学得不像就会被数落鞭笞。这一高一低之间就有了落差，为了避免引发个体内部的不协调和群体内部的矛盾，就冠以“应该”的名头，慢慢地，为了提高实质性取得而衍生出趋向性的模仿行为上升到社会层面，以更宏大的和谐、美好、公平作背书，变成人善恶的证明，因此人人在不自觉中就被迫着自愿穿上这个矫正器，以维持更好的秩序和更和谐的环境。 可是范式在今天到底能代表什么呢，或者说能说明什么呢？它当然可以是人们的期待，人们对自己对别人的期待，对整个社会发展的期待，也当然是代表人性当中美好的向上的一面，但中规中矩无功无过的人，攀不上范式也不至于会沦为一种罪过吧。 范式只应该是一种参考答案，它绝不应该也不能成为唯一的标准答案。 社会制度、秩序、道德，无论从刚性还是柔性的角度，本质上都是要让社会运行更稳定人们满足感更高尔尔，而不是要让社会产出一种套娃一样的人格。在不伤害他人危害秩序的前提下，只是不那么被喜欢而已，那种人，那样不解风情，面无表情，不近人情的人，也应该允许他存在，也允许他为自己自白。 最后，祝大家都能在“社会人”和“自己人”之间找到一种平衡，能够勇敢地自如地表达真挚的自我，能够在范式内外自在地游走。做自己人生的局内人，在入社会这个局的时候尽量也别把自己踢出局。
可能我太菜了。这是读第3遍，有种“啊？怎么会这样”的新感觉，说不上来。以下是新感悟，权当补发了此书读后感，先前的读后感已被我嫌弃—— 一想到死亡，我实在忍不住要挤珍珠出来。家里只有爸爸和妈妈。 “你晚上咋弄？”爸爸臃肿的左手右手互相搓着，平静地问。 妈妈坐在沙发上，左手托着额头，翘着二郎腿，看向厨房灶台上的盘子，里面有一块半圆形和一块三角形的白吉饼。 “我吃撒都行。”妈妈同样平静地回答，“我就把那点馍一吃就对咧”，她补充。 电视机放着电视剧，屋内并没有开灯，在阴雨交织的天空，五楼向南开的窗户并没有太多光线进来。爸爸站在黑暗中凝息。 我现在22岁，我想起我的妈妈，想起她给我讲过她以前小时候，吃树皮，鸡蛋是过年或者生病时才会吃上的东西。我妈22岁的时候，在哪里，过着怎样的生活，我还不清楚，我得问问她。我一定要去问问她，因为我想知道她是如何在这个年纪渡过属于她自己的苦难，又是如何迎接未来，或是希望的。 我知道，时间已经不多了。再过二十年，我不想成为像默尔索一样的局外人。 读书不单单是自己的成长，也是对未来自己的一种负责。父母不可能跟着我一辈子，在那些还未到来之前，我必须得为自己穷尽现在。
局外人与围城：我们和这个世界有关系吗？ 读完加缪的「局外人」，为年轻的他能写出思想这么深邃的小说感到诧异。反回来思考，让我想到的另外一本书是钱钟书的「围城」。遂查了一下写作背景和时间，才发现两本书的写作背景和时间很接近：1942年，29岁的加缪写下了的「局外人」；1944年，36岁的钱钟书写下的「围城」。二战期间的1940年，纳粹的铁蹄踏入了法国，而中国的抗战从1931年开始一直到1945年才结束。而钱钟书早年在法国留过学，深受相关思想影响。不消多说，他们都是通过作品表达了在乱世中对世界的看法。 围城里西学回国正血气方刚的方鸿渐在传统的世俗围城——婚姻、工作、社会地位、身份认同等——之外，好不容易在围城里走了一遭，但最终落败在现实世界里的世俗围城，成为「局外人」。默尔索自认为可以随性、无拘束、不受世俗约束「在别人看来是怪诞」地生活在自己的世界里，但世界并不按照他的意愿运行着，最终被世界里的人「按部就班」地夺走了生命，始终没有走进围城。 两部作品穿越了东西方，以不同的方式讲述了主人翁的故事。围城以第三人称描述，局外人以第一人称展开，两部作品中有部分「共轭式」的词句。局外人的主人翁默尔索由于误杀了一位阿拉伯人，在锒铛入狱后的审判即将来临时，他期待自己的案件会有新情况出现——乐观、转机，想到： 我可以说，夏天很快被第二年夏天所替代。 然而，现实中检察官和法官完全按照「世俗」的另一套逻辑，复盘了他的杀人动机，被判死刑，导致了他放弃了挣扎： 对我来说，只有“昨天”或“明天”这两个词才有意义。 但我感到自己的心已关闭，因此连对她的微笑也无法回答。 ... 围城的开篇第一句： ...红海早就过了，穿在印度洋面上开驶着，但是太阳依然不饶人地迟落早起，侵占去大部分的夜。 在我看来，这些句子不仅是「应景」而写，而且包含其他意味：世界和时间不会放过任何人。这也正是围城和局外人要表达的核心思想——存在主义。 两部作品都以悲情结局，在主人翁的歇斯底里的发泄后，回到了寂静和终点。围城： 方鸿渐这镊子松了、钝了，他的睡也坚实得镊不破了，没有梦，没有感觉，人生最原始的睡，同时也是死的样品。 局外人： 他走了之后，我安静下来。我疲惫不堪，扑倒在床上。我觉得我当时睡着了，因为我醒来时星光满面。乡村的噪音一直传到我的耳边。夜晚的气味、泥土的清香和盐的咸味使我鬓角清凉。这沉睡的夏夜美妙的平静，如潮水般涌入我的心中。这时，黑夜将尽，汽笛鸣响。这声音预告，有些人将前往另一世界，即我现在已感到无关紧要的世界。 就如同人们从来没有来过这个世界。两部作品，透射出两位作者对世界的感知，以及所传承的共同思想，包括他们的生平、接受的教育、从事的职业、受存在主义思想的影响等，是我从这两部作品中看到的。 最后，我们和这个世界有关系吗，为什么？